Painted Dogs in the bush

Painted dogs in the bush

Al vroeg in de middag van 6 september haalt onze chauffeur Jealous ons op, om painted dogs op te gaan sporen in het gebied buiten het Hwange National Park. Dit is in de zogenoemde protected area, waar officieel niet gejaagd mag worden op wildlife. Voor dat we de bush in gaan, rijden we over een rul zandpad met aan de rechterkant  een prachtig open savannegebied met laag groeiende grassen. Tegen de bosrand aan ligt en een grote waterplas, waar een paar zebra’s staan te drinken. Op een van de talrijke termietenheuvels langs het zandpad zit een fraai gekleurde vogel. De zogeheten vorkstaart scharrelaar, coracias caudata, voor de vogelaars onder ons. Met zijn briljant blauwe vleugels, paarse keel en borst, en blauwe staartveren jaagt hij in grasachtige gebieden op grote insecten. Zo scharrelt hij, meestal aan de kant van de weg, zijn kostje bij elkaar. Het beestje is berucht om de luidruchtige luchtgevechten die hij met andere vogels houdt, maar nu laat hij zich rustig van alle kanten fotograferen.
Aan de linker kant van het pad, diep in de bush houden zich een paar wilde honden op, die een halsband met een zender dragen. Die gaan we zoeken. 

Buiten de gebaande paden

Na een paar kilometer stuurt Jealous de landrover de bush in, waar nauwelijks een pad in is te onderscheiden. Smal, vol met kuilen, grote keien en zo goed als volledig begroeid. De wagen hotst en botst als een stuurloos schip van links naar rechts, komt vervaarlijk scheef te hangen en duikt via hellingen van 45 graden de diepte in. Voor ons rijst een bijna steile wand op. We zitten in een combinatie van de Python en Joris & de Draak uit de Efteling. Het enige verschil is, dat er geen rijen wachtenden voor ons staan en we hier deze sensatie zonder veiligheidsgordels meemaken. Hoe Jealous de weg weet te vinden, ontgaat me volledig. Toch weet hij waar we naar toe rijden. Barbara heeft haar koptelefoon opgezet en Jealous stuurt de wagen behendig met één hand door de bush en houdt met de andere hand de antenne buiten de wagen.
Barbara probeert met haar koptelefoon de signalen op te vangen van twee wilde honden, die zich hier in de buurt met hun vier puppy’s op zouden houden. Een flinke buitenantenne versterkt de piepjes die, nauwelijks hoorbaar, boven het geronk geraas van de motor uitstijgen. Plotseling veert Barbara op. Yes! Ze zitten in de buurt!
 

Painted dogs in de bush het vizier

Met onze fototoestellen in de aanslag, rijden we stapvoets verder, richting een open plek met een groot meer in het midden. Het is stil en lijkt verlaten. Maar van het ene moment op het andere verandert alles in een bos als dit. Er gebeurt van alles onder je ogen, zonder dat je in de gaten hebt wat er allemaal schuil gaat achter die zichtbare werkelijkheid. En ja hoor, even later komen er twee Painted Dogs in zicht. Zij jagen achter een bushbok aan, die op zijn beurt de waterplas in springt om zo zwemmend te ontkomen aan een voortijdige dood. Zijn vluchtstrategie werkt. De painted dogs blijven aan de kant en hebben het nakijken. De honden zijn weliswaar ook goede zwemmers, maar wagen zich niet in de plas. Ze weten dat er vlak onder de waterspiegel een enorme krokodil huist. De bushbok heeft geluk vandaag, de krok pech en wij zijn opgetogen met de beide wilde honden in het vizier en op de foto’s. Barbara is uiterst tevreden en noteert de exacte locatie en de conditie van de dieren in haar logboek.
Terug in de bewoonde wereld is het ondertussen pikdonker, zonder enige straatverlichting koersen we huiswaarts. Op een kruispunt zit de vrouw van Jealous, in het donker, langs de kant van de weg te wachten, om met haar man mee naar huis te rijden.

Iganyana Art Centre

De volgende ochtend staat een bezoek aan het Iganyana Art Centre op het programma. Hier wordt heel creatief aandacht besteed aan de dreiging van het uitsterven van de Painted Dog. Naast de wilde honden, die door ongelukken in het verkeer omkomen of afgeschoten worden door boeren, sterven veel wilde honden in valstrikken van ijzerdraad. Stropers zetten die uit om er allerlei dieren (illegaal) mee te vangen, dat zij als consumptievlees verkopen. Sinds het begin van deze eeuw is de populatie in Afrika van 500.000 teruggelopen tot minder dan 7.000 exemplaren vandaag de dag. In het Art Centre wordt het ijzerdraad, dat stropers gebruiken, kunstig omgebogen tot fraaie kleurrijke draadfiguren. De opbrengst van de verkoop ervan komt ten goede aan het Painted Dog Conservation project. We krijgen een rondleiding door het centrum, waar we de kunstenaars aan het werk zien. In de tuin leren we het een en ander over kruiden en planten, die effectief ingezet worden tegen malaria en tegen de aantasting het afweersysteem van het lichaam. 
Hierna brengen we een kort bezoek aan het gezondheidscentrum in de buurt, dat tevens een kraamcentrum is. Het ziet er allemaal heel goed georganiseerd en professioneel uit. Gezondheidszorg en kraamzorg is hier gratis.

Painted Dog familie

Na de lunch trekken we weer, off the beaten track, de bush in. Opnieuw via de rollercoaster van ongebaande paden, op zoek de naar de wilde honden. Opnieuw worden de piepjes sterker bij dezelfde open plek, als waar wij ze gisteren te zien kregen. Even later komen de twee volwassen honden met hun oranje halsband tevoorschijn. Maar vandaag met de hoofdprijs. We houden onze adem in. Er huppelen vier kerngezonde puppy’s achter pappa en mamma dog aan. Het stelt Barbara gerust, dat ze alle vier nog in leven zijn. Ze vallen immers makkelijk te prooi aan leeuwen.
Ik rol bijna hondsdol van blijdschap uit de auto vanwege het filmpje, dat ik van de vier puppy’s heb kunnen schieten.

Hwange National Park

Op 8 september staan we voor dag en dauw onder douche. Het is weer een van die dagen dat we zon zien opkomen. Hoewel dat toch iedere dag plaats vindt, blijft het een fascinerend verschijnsel. We toeren de hele dag door het Hwange National Park. Ontbijt en lunch in de koelboxen. Gelukkig komt de temperatuur vandaag niet boven de 30 graden uit. We zien onderling sterk verschillende landschappen voorbij glijden.

Aan een klein meertje zijn we getuige van een triest beeld. Een sterk vermagerde olifant staat onbeweeglijk met een introkken poot, te steunen op z’n slurf. Hij blijkt door stropers aangeschoten te zijn, maar met een te licht kaliber geweer, waardoor hij in leven bleef. Met een ontstoken en sterk gezwollen voorpoot kan hij zijn eigen gewicht nauwelijks meer dragen. Het dier is ten dode opgeschreven. Dat de natuur onverschillig is voor leven en sterven is bekend, maar wanneer ook mensen daar onbewogen op reageren dan draait de wereld dol.

Out of Africa

Na een paar uur opgevouwen te hebben gezeten, is het heerlijk om even de benen te strekken. Een picknick in het open veld in de wildernis is een belevenis. Het roept bij mij herinneringen op aan de onvergetelijke film “Out of Africa” waarin Meryl Streep samen met Robert Redford ’s avonds in de bush voor hun tent zitten te eten en een paar hongerige leeuwen op de geur van gebraden vlees afkomen. Met een vegetarische salade en yoghurt in de koelbox, blijft het, afgezien van een grote groep wilde bavianen in de verte, rustig bij onze picknick.

Groet uit Zimbabwe, misschien volgt er nog een blog voor we de 13e september terug zijn in Nederland.