De digitale verbinding met de Krugergangers verloopt nu van Cairo tot Kruger. Thomas en ik trekken momenteel door de westelijke woestijn van Egypte, het gebied ten westen van de Nijl.

De digitale verbinding met de Krugergangers verloopt nu van Cairo tot Kruger. Thomas en ik trekken momenteel door de westelijke woestijn van Egypte, het gebied ten westen van de Nijl. Deze Sahara is een nagenoeg onbewoond gebied dat zich westwaarts uitstrekt tot diep in buurland Lybië. Na vier reisdagen vanaf Cairo zijn we met in totaal 870 km op de teller van de 4-wheel drive in de oase van Dakhla aangekomen. Ongeveer halverwege. Over een eindeloos lange ‘lonely road’ tussen Cairo en Luxor zijn we door de Zwarte Woestijn getrokken, die bezaaid ligt met zwart vulkanisch gesteente. Deze gaat bijna naadloos over in de Witte Woestijn, een fascinerend maanlandschap met surrealistisch gevormde kalksteen formaties. De zacht glooiende zandduinvelden rond Farafra zijn fantastisch. De tocht verloopt vaak ‘off the beaten track’ en is regelmatig onheilspellend en gevaarlijk mooi. Onderweg hebben we twee ( steenkoude ) nachten in een tentje doorgebracht met als rijke troost de eindeloze ruimte-ervaring en de weergaloze schoonheid van woestijnnachten onder een fabelachtig heldere sterrenhemel.

In de avond tovert Ragab, onze chauffeur, samen met Tariq, de gids, een fantastische maaltijd te voorschijn. De locale kip, die tijdens de koop op de markt geslacht wordt, komt als een culinair hoogtepunt op het houtvuur terecht. ’s Ochtends staat er steevast warme bruine bonen met ui, bruin brood en een kop hete thee op het menu, het traditionele Egyptische ontbijt. Midden in de woestijn ontspringen hier en daar waterbronnen, waarbij ter plekke een oase ontstaat. Soms zijn het zelfs warmwaterbronnen. Het lijkt een fata-morgana, wanneer je groene velden met gewassen ziet omzoomd door enorme koningspalmen behangen met dadels. Een bron brengt de woestijn tot leven; water dat samen met zand en zon overleven en daarmee een vaste verblijfplaats mogelijk maakt voor de rondtrekkende herderstammen. We hebben 2 bronnen bezocht met klinkende namen als Bir Sitta en Bir Sabah.

Er lijkt hier een soort sprookjesmagie rond te zweven. Dat was met name het geval toen er zomaar uit 'als vanuit het niets' een lokale bewoner opdook en ons vriendelijk vroeg of we mint-thee wilden.

Feitelijk is de benaming van de bronnen minder exotisch dan ze klinken, want letterlijk vertaald is het Bron Zes en Bron Zeven. Baden in zo’n bron is welhaast een duizend-en-een-nacht ervaring, heel behaaglijk zeker wanneer het een warmwaterbron is. Ook Ragab plonst met ons het water in. Er lijkt hier een soort sprookjesmagie rond te zweven. Dat was met name het geval toen er zomaar uit ‘als vanuit het niets’ een lokale bewoner opdook en ons vriendelijk vroeg of we mint-thee wilden. Nou dat wilden we wel, en vanaf de rand van  de bron werd ons een heerlijk dampende mint-thee ingeschonken.  De damp komt ook van het water af, het heeft een temperatuur van ongeveer 30 graden! Wat fantastisch is na een ijskoude nacht van ongeveer 2 graden in een tentje. Bovendien bevat het water talloze mineralen, dus ook nog erg gezond voor de huid enzo! Een soort natuurlijke hydro-therapie. Op die manier over-leven wij, als nomaden, deze week gemakkelijk in een overweldigend indrukwekkende natuur. Zonder overdrijven een once in a life-time experience!

Het volledige verslag van de reis met foto’s en filmpjes is te vinden onder deze EGYPTE-link. 

Ondertussen lukt het dus ook nog via digitale snelwegen te communiceren met Marjo, die in de zuidpunt van hetzelfde Afrika zijn vakantie doorbrengt. Zo overbruggen wij van Cairo tot Kruger een afstand van ruim 6.000 kilometer met onze mobiele telefoon. Deze communicatie mondt weer uit in een productie van een blogaflevering via internet vanaf een van de meest afgelegen locaties van de bewoonde wereld! Beslist een verworvenheid van de moderniteit en een moment om bij stil te staan. Een goede gelegenheid om even uit te weiden  over het continent waar zowel Marjo als Thomas en ik ons nu in bevinden.

De afmetingen van Afrika zijn, naar Europese begrippen, gigantisch. Afrika is op één na het grootste werelddeel, terwijl Europa op één na het kleinste werelddeel is. Afrika is qua oppervlakte 3 x zo groot dan Europa. Wanneer je het als Nederlander het al ver vindt om van Rotterdam naar Leeuwarden te reizen, dan dien je, bij het rondreizen binnen Afrika, je geografisch perspectief drastisch aan te passen. De afstand van Cairo tot Kruger is verder dan van Amsterdam naar New York en meer dan 3 x de afstand Mokum – Moskou. De totale oppervlakte van Afrika beslaat geheel China + de Verenigde Staten van Amerika + India + Mexico + Peru + Frankrijk + Spanje + Papua Nieuw Guinea + Zweden + Japan + Duitsland + Noorwegen + Italië + Nieuw Zeeland + het Verenigd Koninkrijk + Nepal + Bangladesh + Griekenland. ONVOORSTELBAAR!

Het Krugerpark heeft ondertussen een desastreuze metamorfose ondergaan, hoor ik van Marjo. Na een droge periode van bijna 7 maanden heeft het de afgelopen week 36 uur onafgebroken geregend. Enerzijds de redding van veel leven en een zegen voor de veel te lage waterstanden, maar anderzijds ‘desastreus’ voor de infrastructuur van het park. Enorme natuurkrachten hebben de vrije loop gekregen. Woudreuzen spoelen weg,  alsof het afgeknapte takken zijn. Er ontstaat in sommige rivieren een verval van 6 meter. Het steeds wilder wassende water sleurt alles wat los en vast zit in haar stroom mee. Binnen nauwelijks een etmaal is het park is bijna onherkenbaar toegetakeld.

Van deze brug is de railing zwaar beschadigd, zoals dat het geval is bij alle andere bruggen in het Krugerpark.

Deze foto van Marleen geeft een indruk wat de kracht van water teweeg kan brengen. De met zand en modder overspoelde wegen zijn moeilijk en soms helemaal niet meer begaanbaar geworden. Veel wegen zijn afgesloten voor het verkeer. Van deze brug is de railing zwaar beschadigd, zoals dat het geval is bij alle andere bruggen. Kapot getrokken elektriciteitsleidingen zorgen, weliswaar tijdelijk, voor logistieke problemen, maar daarmee stagneren ook de herstelwerkzaamheden. Bezoekers kwamen binnen het park onverwacht snel in de problemen en moesten via helikopters uit hun benarde situatie gered worden. Eco-systemen die zich in de grond bevinden en zich in de loop van vele jaren ontwikkeld hebben, worden in een mum van tijd totaal ontwricht. Maar de natuur is ook veerkrachtig. Het park huisvest een dierenwereld en wordt op de kampen na niet bewoond, er zijn dus geen menselijke slachtoffers bij gevallen. Volgens Marjo lijkt zij zich al weer na twee dagen te herstellen. Hij maakt melding van groepen olifanten met in totaal wel 500 exemplaren, die hij heeft zien grazen, alsof er niets gebeurd is.

P.s.
Deze keer geen filmpjes vanwege de beperkte digitale mogelijkheden nu we midden in de woestijn zitten. De afstand van Cairo tot Kruger is niet altijd probleemloos te overbruggen. In de vorige blogaflevering is beeldmateriaal van de watersnood te vinden. Het is nu 22.30 uur en ongeveer 0 graden. Daar krijgen mijn vingers behoorlijk last van in dit internet-cafétje zonder verwarming!