rondom Skukuza
Vandaag is een rustdag ingelast om de gelegenheid te nemen een beetje te ‘landen’ in het Afrikaanse rondom Skukuza. Marjo en Liesbeth zijn naar een Afrikaanse familie, die zij sponsoren. Daarvoor zijn 2 extra koffers, vol met kleren, vanuit Holland meegenomen. Ze kunnen er hier veel mensen mee blij maken. De bedoeling is om in de middag nog een korte safari rondom Skukuza te maken. Dat is telkens weer spannend, je weet immers nooit wat je tegenkomt in het wildreservaat; zoals bijvoorbeeld zomaar een paar jachtluipaarden. De twee cheetah’s op de foto hiernaast liggen na een geslaagde jacht uit te buiken in het savanne gras. Cheetah’s of jachtluipaarden jagen gezamenlijk, om elkaar af te wisselen bij de achtervolging van hun prooi. Met een topsnelheid van 120 kilometer per uur zijn ze wel erg snel, en dat houden ze dan ook maar hooguit 10 seconden vol. Wel zo handig om in met soort estafette-strategie op het jachttoneel te betreden. Je zou zeggen dat daar dan geen ontkomen aan is voor de prooi, maar hun populaire prooi, de impala’s, zijn deze topjagers – met behendige wendingen in hun vluchtgedrag – soms toch te slim af.
Hennie doet uitgebreid verslag van de dagen rondom Skukuza.
Alles is hier verrassend. Bij de rondavel huisjes moet je ervoor zorgen, dat er niets buiten blijft liggen of staan. Rondavel huisjes zijn in Afrikaanse stijl gebouwd. Vóór je het weet jatten de apen alles wat ze te pakken kunnen krijgen. Deze dieren zijn zo ingespeeld op het kampleven van de safari-gangers, dat ze zelfs kans zien om de koelkasten te plunderen. De koelkasten, die je in dit klimaat absoluut niet kan missen, staan in een open buitenkeuken, maar die moet met de deur tegen de muur gedraaid worden of de koelkastdeur moet met stoel en tafel gebarricadeerd worden. Dit om niets aan het toeval over te laten. We hebben gezien, dat de brutale apen bij de buren de koelkast leeghaalden en we willen uiteraard voorkomen dat dat ook bij ons gebeurt. Slim is het natuurlijk wel van die dieren, die ook aan hun dagelijks kostje moeten komen. Op de foto speelt moeder aap ‘klaar-over’ voor het brutale aapje dat zonder op te letten de weg over wil steken.
Op de foto links staat ons nieuwe riante onderkomen in Skukuza met voortuin waar we drie dagen verblijven samen met Suus en Herman. Met twee slaapkamers en een zitkamer, ruim voldoende voor ons vieren. We hebben van hier uit een prachtig uitzicht op de rivier de Sabie waarin momenteel overigens niet veel water staat. Het is kennelijk een droge perioden. Aan de waterkant grazen buffels met hun karakteristieke koppen en vanuit het water, dat verderop iets dieper is, horen we soms het typische gesnorkel van nijlpaarden. ’s Ochtends vroeg is het genieten van de nieuwe dag in de wildernis; de geuren, kleuren en alle daarbij horende exotische dierengeluiden. Echt zoals je de Afrikaanse natuur voorstelt vanuit het Hollandse hoge noorden. Het krioelt wel van de insecten en het is dus zaak om de deuren zoveel mogelijk gesloten te houden. Gelukkig zijn er overal horren voor de ramen en schuifhorren voor de deuren aangebracht. ’s Nachts voelt het veilig onder onze klamboe. In de verte horen we geluiden van brullende leeuwen en af en toe van jankende hyena’s, maar die deren ons niet en geven het gevoel echt in de jungle te zijn.
Maandag hebben we onderweg wederom heel veel dieren rondom Skukuza gezien. Vooral de giraffe is vaak gespot. Verder lag er een prachtige panter in de boom en op de terugweg van Mlondozi dam werden we nog verrast door een hyena met twee jonkies.
Marjo en Liesbeth zitten nog in het rondavel huisje in kamp. Wat Marjo opvalt, is de droogte in deze tijd van het jaar rondom Skukuza. Het is momenteel voorjaar en het begin van de zomer. Meestal is hij hier in de maand januari, dan zomert het volop met regelmatig verfrissende regenbuien. Met de afwisseling van de seizoenen verandert de natuur, dat geeft het park steeds een ander aanzien.
Tijdens de middagsafari rondom Skukuza komen we voorbij Sunset Dam, een dam die een enorme plas water op zijn plaats houdt. Het wemelt er van de krokodillen. Aan de waterkant koesteren zich meer dan 25 van deze monsters aan de zon. Ze zijn koudbloedig en houden hun lichaamstemperatuur op peil met zonnewarmte. We zien er – gelukkig op afstand – een enorme reus van zo’n 7 meter bij liggen. Volgens Marjo zien we in ons leven nooit meer zo’n kanjer. Krokodillen kunnen in deze ideale natuurlijke omstandigheden rustig 100 jaar oud worden en sleuren met gemak een drinkende zebra de diepte in. Zelfs een giraffe kan het slachtoffer worden van zo’n veelvraat. Om met zijn lange nek bij het water te kunnen gaat een giraffe namelijk met zijn voorpoten wijd uiteen staan. Deze ongemakkelijke drinkhouding maakt de giraffe erg kwetsbaar, omdat hij zich bij naderend gevaar, vanuit die houding soms niet snel genoeg uit de voeten kan maken. Wel speuren ze van te voren de waterspiegel af op verdachte rimpelingen, maar een krokodil kan nagenoeg rimpelloos door het water glijden. Soms drijft hij – onopvallend in de camouflage van een dode boomstam – aan het wateroppervlak. Eenmaal in de buurt van z’n prooi kan hij onverwacht hoog uit het water opspringen en een argeloos dier compleet verrassen.
’s Middags zijn we gaan toeren rondom Skukuza en hebben we gepicknickt bij Mlondozi Dam met een schitterend uitzicht over het water waarin het krioelde van de nijlpaarden. Terwijl we daarvan zaten te genieten, hielden de meerkatjes ( aapjes ) ons en vooral ook ons eten! goed in de gaten, wachtend op een moment van onoplettendheid van ons.
Dinsdag moest er proviand worden ingeslagen voor 8 dagen en uiteraard voor 6 personen. We verlieten daarvoor het park via de Crocodile Bridge poort op weg naar Komatipoort, een plaats buiten het park. Onderweg kwamen we langs heel grote suikerriet- en bananenplantages. In Komatipoort hebben we eerst even over de markt gewandeld. Het was, echt op z’n Afrikaans, een drukte van belang. Vrouwen probeerden daar uien, tomaten, aardappelen, vlees e.d. aan de man te brengen.
Op de terugweg moesten we uiteraard weer door het Krugerpark naar ons kamp en dat was weer de moeite waard. We zagen “zomaar” 2 leeuwen, een mannetje en een vrouwtje. Uiteindelijk hebben we op die ene dag de complete big five gezien, wat volgens Marjo en Liesbeth heel bijzonder is. Kortom, we zijn echte geluksvogels.
Morgen verkassen we naar Satara, een kamp bijna 100 kilometer ten noorden van Skukuza, waar we 6 dagen zullen verblijven. Volgens Marjo is daar ook heel veel moois te zien. Zo mogelijk mail ik wel weer een keer, maar ik weet niet of er Wifi is.