Het Krugerpark een belevenis die indruk maakt
Deze website/weblog is een – meestentijds – real-time verslag vanuit het Kruger National Park in Zuid-Afrika. Vanaf het moment dat ik het park voor het eerst in januari 2011 bezocht, was het Krugerpark een belevenis van jewelste. Gedurende die hele maand hebben mijn broer Marjo Hoedemaker en ik op drie verschillende locaties in het wildpark gelogeerd. Hebben het Krugerpark leren kennen als een bijzondere plek, waar de natuur nog echt natuur is; ongerept en steeds in beweging. Een plek waar mensenhanden nauwelijks invloed op hebben. Zo is het Krugerpark een immense tuin, steeds verrassend en altijd weer imponerend. Onze gezamenlijke belangstelling voor Afrika wordt gevoed door het besef dat de aarde ongekend rijk is aan variatie en veerkracht. Het roept verwondering op van de overlevingskracht van moeder natuur. Wat betreft kennis over het park en het wildlife kan ik me geen beter gezelschap wensen dan mij broer. Hij is al sinds jaar en dag iedere eerste maand van het jaar een trouw bezoeker van het Krugerpark en is daar ondertussen een welkome en graag geziene gast.
Het Krugerpark een belevenis die bijblijft
op fotosafari in het Krugerpark
Ondertussen ben ik met pensioen na 35 jaar als fysiotherapeut in Dorst – bij Breda – werkzaam geweest te zijn. Dat is overigens een geheel andere tak van sport. De link ligt in mijn interesse voor ‘bewegen en beweging‘. De natuurlijkheid van bewegen en het belang van beweging zijn – in zijn algemeenheid – facetten van fysiotherapie. Juist ook wanneer dat niet meer vanzelfsprekend is. Het boeiende van dieren in het wild is, dat wildlife ongekunsteld en op een natuurlijke manier beweegt en moet bewegen – om te overleven. Voor mij is het boeiend om te zien in hoeverre er hierbij nog raakvlakken te vinden zijn in de psycho-sociale dimensie van fysiek in-beweging-zijn en blijven voor mensen. In de dierenwereld is het een levensnoodzaak om te kunnen vechten, te vluchten en zich te kunnen verbergen/camoufleren of schijndood te blijven bij stressvolle situaties. In de ‘jungle’ van de menselijke samenleving treden deze primitieve biologische reacties ook weer op als stress-reactie. Waar ze in de dierenwereld meestal duidelijk en herkenbaar aan de oppervlakte komen, blijven deze reacties bij mensen vaak onder controle. Al werken ze bij mensen onderhuids, in aanleg staan we met deze reflexen dicht bij de dierenwereld.
Sommige plekken in Afrika heb ik leren kennen door mijn werkzaamheden als fysiotherapeut. Eind jaren -80 heb ik twee jaar meegewerkt aanhet opzetten van een revalidatiecentrum in een dorpje aan de rand van de woestijn in Zuid-Egypte in het district Qena. Het revalidatiecentrum El Hakim Comprehensive Centre for the Disabled. Sinds mijn pensioen ben ik betrokken bij het revalidatie centrum Centre Simama in Kisangani, Congo Kinshasa.
Het Krugerpark een terugkerende belevenis voor ons beiden.
Mijn broer Marjo is sinds zijn pensioen senior advisor van het Dierenpark Amersfoort, waar hij op 8 juli 2011 zijn 50-jarig jubileum vierde.
Sinds zijn pensioen gerechtigde leeftijd heeft, kan Marjo ook op andere tijden dan januari naar zijn ‘lustoord’. Dit jaar – 2012 – gaan we weer samen, van 2 tot 24 oktober. Waarvan de verslagen op deze site te volgen zijn.
Marjo bezocht samen met zijn vrouw Liesbeth het Krugerpark voor het eerst tijdens een reis door Zuid-Afrika in 1998. Dat drie daags bezoek legde het zaad dat in de jaren daarna wortel schoot. Het volgende jaar verbleven zij enige dagen langer in het Krugerpark. Het jaar daarop nog langer… en zo voort… en zo voort… Totdat die ervaringen uitgroeiden tot een jaarlijks terugkerende winterbestemming. Het zijn Krugerpark bezoekers geworden, die als Hollandse trekvogels tijdens de winter in januari naar het zuiden van Afrika trekken.
Krugerpark een manifestatie van wildlife.
De laatste tien jaar bestaat vakantie voor hen uit een uitgebreid bezoek in januari aan het Krugerpark. Na voorheen ook andere delen van Zuid Afrika te hebben bezocht samen met zijn vrouw, stapt Marjo nu steevast op 1 januari in het vliegtuig naar Johannesburg om van daar uit linea recta naar de Paul Kruger Gate te rijden. Een prachtige trip door de laaglanden van Zuid-Afrika. Dan duikt hij een maand lang onder in de wildernis van Zuid-Afrika. Het park dat hij nu al voor de 16e keer bezocht heeft is een soort tweede thuis voor hem geworden. Hij kent er de paden en de achteraf paadjes, de plaatsen waar het wildlife samenkomt om te drinken en de mooiste ‘uitklimplekke‘ om te picknicken. Mooiplaas is zijn favoriete plek op de savanne, een drinkplaats voor olifanten, zebra’s en buffels. Hij heeft goede contacten met meerdere rangers met wie hij zich onderhoudt over de plaatselijke wildstand. In de tussentijd is hij samen met Liesbeth bevriend geraakt met verschillende medewerkers van het park, sympathieke en hartelijke mensen uit de plaatselijke omgeving. Sommigen van hen helpen zij met de bouw van een degelijke woning.
Geen wonder toch, dat ik direct volmondig ‘ja’ zei toen hij in 2011 vroeg of ik voor een maand met hem mee wilde gaan. Vanaf die tijd ben ik begonnen om via de blog verslag te doen van zijn/onze belevenissen als Krugerpark bezoekers om de achterblijvers op de hoogte te houden van onze avonturen..