Vanuit ‘ons’ huis, waar we nu tijdelijk verblijven, kijken we uit op de spoorbrug die over de Sabie rivier gespannen is en uitloopt op het railway station Skukuza. Nog geen idee van slangen die door de voortuin kronkelen. Zorgeloos tik ik op mijn toetsenbord op het terras van ons riante verblijf. Het is hier onbekommerd genieten. Wat niet weet, wat niet deert, houd ik me maar voor. Voor dit verslag duik ik in de geschiedenis van de spoorlijn en vanhet railway station Skukuza. De stroom valt onverwacht uit, gelukkig laat de laptop-accu me niet in de steek. Misschien heeft het iets te maken met de bliksemschichten, die ver aan de horizon door het wolkendek schieten. Het gaat iets meer waaien en er komt gedonder vanuit de lucht. Het blijft warm en broeierig. Vanmorgen zijn Marjo, Fred en Femke al om 07.00 uur vertrokken. Via kamp Berg en Dal – er zijn veel plaatsen hier met een Nederlandse naam – in het uiterste zuiden rijden ze richting Krokodil bridge in de oosthoek van het park. Een tocht van meer dan 200 km. Voor mij allemaal net iets te vroeg, net iets te ver en net iets te warm. Heb nu mooi de gelegenheid om deze blogaflevering voor de thuisblijvers te schrijven. Een clubje onschuldige zebra-mangoesten dartelt over het gazon. Ik hoor nu ook nijlpaarden knorren vanuit het riet langs de oever van de rivier.
Het terras biedt een mooi uitzicht op de spoorbrug over de Sabie rivier en heeft een interessante geschiedenis. Het spoortraject dat ligt tussen Pretoria en Delagoa baai in het westen, aan de Indische oceaan, werd in 1894 voltooid. De treinverbinding speelt een belangwekkende rol in de ontwikkeling van het oude Sabie-reservaat tot het huidige Nationale Park.
uitzicht op spoorbrug naar railway station Skukuza over de Sabie rivier bij kamp Skukuza
Een deel van de lijn kwam te lopen aan de zuidgrens van het oude Sabie-reservaat. In eerste instantie is het spoortraject aangelegd om Laeveld te ontsluiten. Verder heeft het bijgedragen aan de opbouw van de industrie in deze regio: mijnbouw en goudwinning. Maar begin 20ste eeuw was er nog nauwelijks enig goud gewonnen noch enige andere ertsen of mineralen. Om de lijn toch lonend te maken werd er een negen-daagse tour georganiseerd naar Mozambique en Laeveld. Tijdens die rit heeft de trein een nacht stilgestaan op de Huhla-zijlijn bij Skukuza, het kamp waar we nu verblijven, daar waar het Skukuza railway station werd gerealiseerd. Deze tussenstop stond er een kampvuurconcert en een wildbezichtiging op het programma. De tijd bleek rijp voor een cultuuromslag bij het verwende reizende publiek van die dagen. De wildbezichtiging was, verrassend genoeg, het meest opwindende aspect van de tour. Het feit dat welgestelde reizigers, nu voor het eerst, tevreden waren met ‘slechts’ te kijken naar het wildbestand in plaats van het te schieten luidde een radicale verandering in voor een meer geciviliseerd wildbeheer. Vanaf die tijd kwam het ‘in de mode’ om op fotosafari te gaan om plaatjes te schieten in plaats van de dieren zelf neer te knallen. Majoor James Stevenson- Hamilton signaleerde deze opzienbarende omslag met groot enthousiasme en op het juiste moment wist hij in het parlement de handen op elkaar te krijgen voor een nieuw concept; het oude Sabie-reservaat werd door de president van de Zuid-Afrikaanse Republiek, Paul Kruger, uitgeroepen tot Nationaal park. Deze idealistische en nieuwe visie werd metterdaad gerealiseerd in de proclamatie van het Krugerpark. Dit stelde een vreedzaam wildbeheer zeker voor de lange termijn, waar nog tot in lengte van dagen van genoten kan worden ook door vele generaties na ons.
Selati Restaurant in kamp Skukuza
Ter herinnering aan deze gebeurtenis staat hier in railway station Skukuza nog de originele stoomlocomotief uit 1949 welke tot augustus 1978 in gebruik is geweest ( ketelnummer 3638 van Suid Afrikaanse Spoornet ). Met een wagon wordt hij ’tentoongesteld’ aan het originele perron in een museale setting. Het perron van railway station Skukuza is nu ingericht als een sfeervol historisch Selati restaurant.
De accu van de laptop is bijna leeg, net zoals mijn schrijfinspiratie voor vandaag. Inmiddels is de electriciteit aangesloten en doet de stroom het weer. Het trio Krokodil-bridge-gangers heeft genoten van het natuurschoon onderweg, van tal van aasgieren, neushoorns, giraffen, zebra’s, gnoes, impala’s en een slapende leeuw.
LAATSTE NIEUWS:
Terwijl ze hun verhalen vertellen, wordt onze aandacht getrokken door het opgewonden geroep van de buurkinderen. Ze hebben een slang ontdekt in het gras. Er kruipt een adder door de tuin van de buren! De kids zijn in alle staten. Er schuifelen zo’n 150 soorten slangen over Krugers bodem, waarvan er heel veel bijzonder giftig zijn. Het is waarschijnlijk een red lipped snake, een rooilipslang. Het milde gif van deze slangen resulteert gewoonlijk niet in ernstige medische symptomen. Ze zijn tamelijk onschuldig. Maar toch, je schrikt! Marjo overwint zijn angst voor slangen en zet het addergebroed buiten spel. Het dier wordt over het hek gezet dat ons scheidt van de Sabie-rivier. De kids zijn weer rustig en veilig! Zo is er toch altijd wat te beleven hier! Never a dull moment.
Overigens schijnt het allerlaatste nieuws ( uit 2016 ) te zijn dat het Selati restaurant bij railway station Skukuza is opgegeven. Reden onbekend.