Voor de bush walk vanmorgen hebben we al vroeg d
e stoute schoenen en de lange broeken – tegen teken en andere insecten – aangetrokken. Om 04.15 de lanen en de ongebaande paden op. Er staat een stoere bushwalk rond Skukuza op het programma. Dit keer zijn we met 6 gasten en 2 begeleiders. Nadat we de papieren ingevuld hebben, waarin we afstand doen van alle aardse geneugten, worden we aangeraden strikt achter de geweren van de zwaar bewapende gidsen te blijven. De ranger en de gids zouden voorop lopen en wij moeten, dicht opeen, deze 2 heren op de voet volgen. Niet achterblijven is het advies, want dan ben je een al te gemakkelijke prooi. Ook niet hard gaan rennen om de groep in te halen, wanneer je achtergebleven bent. Immers alles wat hard (weg)loopt is op de vlucht en dat is dan weer een teken voor de ‘killers’ om de achtervolging in te zetten. ‘Je legt het in de bush altijd af tegen de oorspronkelijke bewoners’, sprak de gids nog ten overvloede. Nou, we zijn dus gewaarschuwd! Dat die welgemeende raad niet overbodig is, blijkt weldra, wanneer we net in de Kruger-jeep hadden plaats genomen op weg naar de plek waar de wandeling zou beginnen.
Dat de bush walk geen dagtochtje naar de Hoge Veluwe zou worden, dat had ik al wel begrepen. Een en ander wordt plotseling heel duidelijk wanneer de jeep in het half duister stopt voor 2 leeuwinnnen, die de weg versperren en niet direct van wijken weten. Wachten dus totdat de koninginnen van de jungle het behaagden om op te stappen. Leeuwen zoeken vaak in de nacht het asfalt van het wegdek op. Dat is in de loop van de dag opgewarmd en dat slaapt natuurlijk wel lekkerder. Moesten we het plan om te gaan wandelen maar niet even opschorten?! Dat een dergelijke suggestie niet eens serieus ter sprake komt, geeft wel aan hoe dapper iedereen is of is dat roekeloos?! Er is nog nooit iemand tijdens een safari-onder-begeleiding omgekomen sinds de oprichting van het park in 1898. Er is nog maar één keertje een neushoorn en één keertje een olifant neer geschoten. En dat dan nog maar alleen uit voorzorg. Nou dat is natuurlijk een hele geruststelling voor ons. Even later dan maar koen uit de jeep gestapt. En daar gaan we: dapper, zwijgend en strak in ganzenpas achter elkaar aan.
We zien enkele kikkernesten, van schuim gebouwd, boven een poel hangen. Een glad gepolijste krab-paal voor neushoorns van keihard zwart-wit gekleurd zebra-hout. We worden gewezen op wonderlijke insecten. Vooral ook veel veel-kleurige spinnen, die overal in de bush hun web gebouwd hebben. Heel vernuftig en kunstzinnig met draden zo sterk als een zijden draad. De eerste draad wordt gesponnen op geleide van de wind, zodat er een verbinding tussen 2 vaste punten ontstaat. Daarna is het een kwestie van doorweven, erbij blijven en wachten tot er niets vermoedende slachtoffers in vliegen, die vervolgens met gif worden verdoofd. Dan wordt het pantser van de insecten gekraakt om daarna prompt te worden leeggezogen! De natuur houdt er toch een merkwaardige opvatting over harmonisch samenleven op na, dacht ik. Wat te denken van de natuurwet: Hoe fraaier en feller de kleuren, des te giftiger het exemplaar? Overigens niet te verwarren met de look-alike exemplaren, die een mimicri strategie voeren: ze zijn wel fraai van kleur, maar niet giftig of gevaarlijk, dat lijkt alleen maar!
neushoorn-baviaan spin bij haar voor ‘anderen’ gegraven kuil
Wij krijgen uitgebreide informatie over allerlei insecten. Er zijn 2 soorten spinnen. Je hebt arachnidae die een web in de open lucht weven, waar argeloze insecten in dienen te vliegen en je hebt de gepantserde roofspinnen, die een kuil graven, waar dan een ander in hoort te vallen. Voorts worden ook nog slaapkamer geheimen – als was het de laatste editie van Kruger-privé – van diverse andere spinnenkoppels onthuld. Zoals bijvoorbeeld het echtpaar, waarbij het vrouwtje haar liefhebbende echtgenoot direct na de ‘daad’ doodsimpel opeet. De slimmere rakkers onder hen kunnen hun zoete dood na het moment suprême voorkomen, wanneer ze hun liefdesspel plannen op het moment dat het vrouwtje een prooi aan het verorberen is, onder het eten dus! Wanneer de teerbeminde echtgenoot ietwat traag is bij die gelegenheid, dan dient het mannetje alsnog als nagerecht voor de vrouw des huizes. Een kwestie van listig plannen dus voor man lief!
De ‘daad’ en de ‘dood’ is ingewikkeld verweven, peins ik. We houden halt bij heel wat van deze echtparen. Ondertussen raken we aardig op de hoogte van het enorme scala aan sociale vaardigheden van deze species. En we stappen weer opgewekt door in de steeds wonderbaarlijker wordende schone schepping van de onbedorven natuur.
In Mopani ging de bush walk over een rotsachtige bodem. Hier bij de Skukuza bush walk lopen sommige trajecten door grassen zo hoog, dat het net boven onze schouders uitkomt. Zo zien we niet, wat er op nog geen meter afstand van ons afspeelt. Dat is misschien maar goed ook, en – om Johan Cruijff aan te halen – ieder nadeel heeft zijn voordeel: we worden ook niet gezien. We wandelen een licht glooiend rots plateau op. Na een korte klim ontvouwt zich voor onze ogen een schitterend vergezicht. Kilometers ver kijken we de jungle over. We zien grijsblauwe bergen aan de einder een wazig heiige hemel raken en naadloos in elkaar overvloeien. Onder aan de voet van het rotsmassief ontdekken we enkele dravende gnoe’s. Wanneer zij belaagd worden schijnen zij in draf een omtrekkende beweging te maken totdat ze weer op de plek zijn aangekomen waar ze begonnen zijn. Daaraan danken ze bij de inlandse bevolking hun bijnaam: dolle wildebeesten.
stille getuige van dreigend gevaar in een schitterend panorama
We pauzeren even om te genieten van het uitzicht en een koel drankje aangevuld met crackertjes met kaas. Een lichte picknick op hoog nivo. Degene, die de weg terug weet mag met het met scherp geladen geweer over de schouder voorop lopen. Dat is tenminste het voorstel van onze gids, maar niemand voelt zich geroepen. We vervolgen onze bush walk dus weer in ganzenpas.
De ruimte, de stilte, de geuren – het blijft allemaal onverminderd boeiend. We mogen niet praten tijdens de bush walk. De wildernis kent geen menselijk stemgeluid en dat willen ze zo houden. Door deze afspraak focus je ook meer en beter op de natuur. Hoe verder we de bush in trekken, hoe meer ik me verbaas over de kennis van de rangers. Sporen, geluiden, groot wild, klein wild, insecten, planten en bloemen, over alles hebben ze een verhaal. Hoe ze dadelijk de weg terug weten te vinden blijft me ook een volkomen raadsel. Zij schijnen daarvoor een zeer speciale techniek in hun pakket te maken, die te maken heeft met een ingewikkelde links-rechts-lichaams-oriëntatie. Voor mij is er in deze omgeving geen enkel markant oriëntatiepunt. Alles is even onbekend, er is geen planologisch schema te ontdekken, dus verdwalen zou de enige optie zijn. Kleine en wat grotere schildpadjes scharrelen, gewapend in hun ondoordringbare pantsers, zorgeloos aan de voet van het hoge savannegras. Ze worden makkelijk over het hoofd gezien. De ranger plukt er eentje uit het gras, er is dus ook oog voor detail.
Dan maakt de altijd alerte ranger ons ineens opmerkzaam op het nog verse spoor van een panter: een zachte voetafdruk in het losse zand van een voetkussentje met vier tenen, zonder nagels! Je moet het maar weten en vooral ook zien. Een deskundige en nauwkeurige observatie die ons direct weer bij de les houdt. Het is erg onopvallend en zou er zomaar over heen lopen, maar vanaf nu houd ik de sporen op de grond nauwlettend ( lees: angstvallig ) in de gaten. Totdat de dame, die voor me loopt me tipt: “Je moet juist in de bomen kijken, want van daar uit liggen ze altijd op de loer!” Een blik op, of een foto van een gerespecteerde telg uit het geslacht van The Big Five zou ik natuurlijk niet willen missen, dus ik houd mijn toestel in de aanslag, met de stiekeme hoop in mijn achterhoofd dat de ranger dat ook doet met zijn geladen, zwaar kaliber geweer. “We willen liever niet op de dieren schieten“, hoor ik hem nog zeggen tijdens het instructie-praatje. Voorwaar, een nobel streven. Gelukkig heeft het ook niet zover hoeven komen.
Wanneer we net weer in de jeep zitten zien we een jonge olifant grazen. Even later worden we opmerkzaam gemaakt op een spiedende breedkop-arend in een boomtop. Alles in de natuur is op smakelijke hapjes uit, mijmer ik. We hebben weer veel opgestoken tijdens ons bijna 5 uur durende ochtend bush walk in de vrije natuur. Met spinnen-lessen voor de rest van ons leven!