een stille dag Krugerpark

Het is een uitzonderlijk stille dag in het Krugerpark. Vandaag hangen grijsblauwe luchten laag boven de eindeloze savanne. Zoiets als brede rivieren die traag door oneindig laagland gaan, om met Marsman te spreken, zoiets … maar dan anders. In de verte vallen lichtladders tussen het openbrekende wolkendek naar de aarde. Het uitzicht blijft ongekend weids. Stil en leeg is de savanne, als een Afrikaanse variant op de grote stille heide … een dag zonder dieren.  Evenals op de regenachtige dag gisteren, zien we vandaag geen enkel dier. Een dag zonder dier, is een dag zonder vertier. Dieren trekken zich bij bewolkt en druilerig weer, om wat voor een reden dan ook, terug in de bush en houden zich gedeisd. Het is een stille dag in het Krugerpark. Zo moet ongeveer de 3e of 4e dag van de schepping er volgens het bijbelse scenario uit gezien hebben. Een absoluut doemscenario, wanneer het bij die dag gebleven zou zijn. Een eenzaam avontuur voor de mens, zo zonder dieren; je mist ze. Op een stille dag als deze op de immense Afrikaanse vlakten, dringt het besef op dat we ons terecht zorgen dienen te maken over het verdwijnen van, al is het maar één of twee, diersoorten. Wanneer er enkele edelstenen ontbreken uit een kostbare armband, verliest die armband veel van haar waarde en mis juist de stenen die eraan ontbreken, mijmer ik. 

Het was, op een bepaalde manier, toch geruststellend, dat we afgelopen nacht ( even ) uit onze slaap gehouden werden door leeuwengebrul en het nachtelijk getrompetter van een olifant. Geruststellend voor ons dan, want in een warm comfortabel bed, veilig achter de gesloten hekken  van het Mopani kamp. Buiten is het dan flink hommeles. Voor een kudde zebra’s breekt echt de hel los. In paniek opgeschrikt, worden ze door het gebrul van de koning der jungle in een hinderlaag gejaagd, waar leeuwinnen op de loer liggen om de jacht op hen te openen. We zien het niet. We horen het wel. Als stille getuigen op afstand en kunnen alleen maar raden wat er zich daar buiten allemaal afspeelt. Het gaat er ongetwijfeld wild aan toe, volgens de wetten van de wildernis: vechten, vluchten en verstoppen of camoufleren en doen alsof je er niet bent; alleen de sterkste, de snelste en de slimste dieren overleven…………

Op een stille dag als deze blijven we langer dan anders in het rustkamp. Zo’n druilerige dag leent zich uitstekend voor wat landerig in het kamp rond te hangen en te bloggen over de onverbiddelijke machtsstrijd tussen Marjo en Knabbel, die nu al de 4e dag ingaat. Marjo loopt in op de score. Het staat nu 3 – 2 voor Knabbel. Met behulp van de schuimspaan constructie, de boobytrap en een terrasstoel voor het onderste aanrecht kastje heeft Marjo Knabbel vooralsnog met succes kunnen weren. Daarmee is het tamelijk rustig aan het Marjo-versus-Knabbel front. Ik reken op een Zuid Afrikaanse-lente met een goede afloop en een bestand, waarmee beide partijen zich kunnen verzoenen. In de middag klaart het weer wat op, het panorama vanaf  het Fish Eagle terras in kamp Mopani wordt helderder. Toch blijft het vandaag een komkommer-dagje, waarop het nieuws beperkt blijft tot een mot-achtige vlinder die van het padje lijkt geraakt. Het diertje legt op de tegelvoer van de buitenkeuken van ons huisje haar eitjes, die het schoonmaakteam wel weer zal opruimen. De lekke band die we gisteren hebben opgelopen kon dezelfde dag nog in Letaba gerepareerd kon worden. Er zat een scherpe acacia doorn in de rechter voorband.