Het is een vleermuizen-nacht in Skukuza geworden. Tot ver na middernacht ben ik bezig aan de blog. Marjo slaapt. Die nacht verloopt niet geheel en al zonder verrassingen. De nachten in de rustkampen zijn meestal stil, dood stil. Af en toe wordt de stilte onderbroken door het gehuil van hyena’s of het brullen van leeuwen. Maar dat is ver weg. Ik ben volledig in beslag genomen door het oplichtende scherm van mijn laptop. Plotseling wordt ik opgeschrikt door een vaag zacht aanvoelend gefladder in mijn nek en op mijn blote rug. Een spookhuis ervaring. Ik schrik me te pletter. Van de eerste schrik bekomen zie ik een moeilijk te identificeren zwart geval op de grond liggen met de afmeting van een gebruikte zakdoek. Een vleermuis dus!!!, waarvan de sonar kennelijk niet zo goed stond afgesteld, of hij moet een appetijtelijk insecten hapje op mijn blote rug gesignaleerd hebben. Marjo wordt wakker en constateert doodleuk, “Aardig onderwerp voor je blog. Kun je schrijven dat een vleermuis het enige gevleugelde dier is, dat zijn jongen met melk voedt.” ( Altijd handig, zo’n broer die alles dat van nachtelijk gespuis weet. ) “Dit soort, dat in Zuid Afrika voorkomt, voedt zich met insecten in tegenstelling tot de vampier-vleermuis!, die leeft van bloed.”
De vampier-vleermuis is over de hele wereld berucht als bloedzuiger en heeft daarmee alle vleermuizen een slechte naam bezorgd. Het gebeurt zelden dat het slachtoffer van een vampier-vleermuis om het leven komt door bloedverlies, maar wel doordat het door de vampier geïnfecteerd wordt met een dodelijke ziekte als hondsdolheid. Die vampiers belagen hun slachtoffer meestal ’s nachts wanneer het slaapt. Met hun vlijmscherpe tandjes bijten ze in de huid ( van meestal vee ) en likken dan zo’n 30 ml bloed op. Fijn om te weten dat ik het dus enorm getroffen had en dat ik mijn vleermuizen nacht in Zuid-Afrika doorbracht en niet in Zuid-Amerika. Min of meer gerust gesteld viel ik in slaap. Het vleermuisje was echter wakker gebleven om rond 03.30 uur opnieuw door onze hut te gaan fladderen op zoek naar insecten dus. Het ( nu onschuldige ) diertje landde echter even later naast mijn hoofd op het kussen. Niet echt een signaal om me eens lekker bij om te draaien.
De herinnering, dat Femke en Fred verleden jaar ( ook in Skukuza ) tijdens een vleermuizen nacht met dat fladderend gespuis in de weer zijn geweest, staat nog vers in mijn geheugen. Nu weet ik wat zij zo ongeveer beleefd moeten hebben. Ondanks de ‘bat-night’, of liever gezegd de ‘bad-night’, toch gezond weer op. Als herboren zitten we deze morgen op een comfortabele terras in het zonnetje aan het ontbijt en dan is een vleermuizen nacht weer snel vergeten.
Vandaag op weg naar Kamp Satara. Dat zijn 90 onvergetelijke kilometers geworden. Heerlijk koffie gedronken op de pleisterplaats Tshokwane, waar Femke ( alweer! ) verleden jaar gebeten werd door een groene meerkap. Er wordt nu maar één, niet al te brutale, aap gesignaleerd op de picknick plaats. Tshokwane heeft veel te lijden heeft gehad van de waterschade van afgelopen januari maand. De pleisterplaats is lang gesloten geweest en de apen zullen nu hun versnaperingen elders van de picknick tafels halen.
Halverwege Skukuza – Satara passeren we aan de H1-3 de Mazithi Dam. Vlak langs deze asfaltweg ligt een grote plas, een drinkplaats voor veel grote zoogdieren. Vanaf de weg is er goed zicht op het water, waar in een prachtig panorama met een steeds wisselend decor, vaak veel te zien en te beleven valt. Op het moment dat we aankomen, staan er drie olifanten te pootje baden. Een prachtige scene, we blijven staan om van het idyllische tafereeltje te genieten. Er verschijnen steeds meer dieren op het toneel. Een kudde van wel 60 tot 80 zebra’s komt er drinken. Dan komt er een flinke groep waterbokken aanwandelen. Het is een van geheimen van de natuur waar al die dieren vandaan komen en hoe ze die drinkplaats weten te vinden. Een kudde impala’s, gnoes en even later zien we 6 grote giraffen gracieus aan het water verschijnen. Ze leggen elkaar geen strobreed in de weg. Het is een komen en gaan van zoveel verschillende dieren, met daar tussen door tal van watervogels, onder meer kievieten en ooievaars. Heel koddig, rent er dan plotseling ook nog een wrattenzwijn op zijn korte pootjes tussendoor. Uiteindelijk hebben we er bijna anderhalf uur in stille verwondering van genoten.
Het is nu bijna elf uur in de heldere Afrikaanse nacht op het Satarakamp en de ‘pret’ is nog niet over. Vanwege de vleermuizen nacht in Skukuza ben ik buiten aan het bloggen. Het is ondertussen aarde donker en ik zit op het terras ( met alleen een zoemende koelkast op de achtergrond ) glijdt er geruisloos een donkere schaduw langs mijn benen en tussen de tafelpoten. Wanneer ik benieuwd opkijk en onthutst op sta van mijn stoel schiet er een honingdas – van het kaliber ( kleine ) herdershond – van de afvalbak in de hoek, weg van het terras. Never a dull moment! Nu overweeg ik toch maar uitsluitend bij helder daglicht te gaan bloggen. Ik vind wildlife fantastisch, maar het kan ook te dichtbij komen :-). Groet vanuit verrassend Kruger.