Het einde van onze 10-daagse wilde honden expeditie komt in zicht. Niet dat we daar op zitten te wachten, maar time flies ……….. , juist omdat ons programma dagelijks zo avontuurlijk wordt ingevuld. ‘Back from Camping‘ noteert het programma voor 9 september. De dag na onze camping trip door het Hwange National park is een zondag. Een rustdag. Tijd om alle indrukken eens te laten bezinken en met een kop koffie op het terras te genieten van de aangename accommodatie, de weldadige stilte rond het huis, de ongekende en bijzondere geuren uit de jungle en de verrassende capriolen van de brutale bavianen voor de deur, die steeds schielijk weg springen wanneer zij een van ons in het oog krijgen. Er dienen zich vandaag ook enkele groene meerkatten aan, achter het ijzeren draadgordijn in de voortuin.
Het bezoekerscentrum van Painted Dog Conservation is zelfs op zondag open. Vandaag zijn er maar weinig bureaustoelen bezet. Alleen Maria Njambe, die een groep Japanse bezoekers rondleidt, en een assistent zijn aanwezig. De WiFi verbinding is wat minder belast, en dat biedt een mooie gelegenheid om blogs bij te werken en te verzenden.
Gundwane Primary School
Het is ruim een uur rijden naar de school van Gundwane. Rond deze tijd, 07.00 uur, is het bitter koud in de open landrover, waarmee we de kids van de basisschool ophalen. We ontmoeten de hoofdmeester, die het een en ander uitlegt over zijn leerlingen. Dat zijn bush kids, kinderen uit de omliggende ‘dorpen’, dat wil zeggen plekken waar enige hutjes, al of niet omheind, bij elkaar staan. Er is geen elektriciteit en alleen stromend water, wanneer er een handpomp op het land is. Er wonen daar dan twee of drie generaties van een familie/gezin bijeen. Soms lopen er wat geiten rond en/of een aantal kippen. De school telt zo’n vijfenvijftig leerlingen, die les krijgen in de vier leslokalen van twee gescheiden gebouwtje. Er werkt naast de hoofdmeester een secretaresse, die verkleumd van de kou in een klein kamertje de administratie bijhoudt, een schooljuffrouw en nog een jongvolwassen meester. Samen met nog een oudere meester en schooljuffrouw, die de hogere klassen begeleiden, verzorgen zij het onderwijs, dat van regeringswege (karig) betaald wordt. Een keer per jaar krijgen de hogere klassen buiten de school en hun ‘dorp’ aanschouwelijk onderwijs over wat zich in de buitenwereld afspeelt. Ze maken kennis met asfaltwegen waarlangs allerlei wildlife opduikt, krijgen een rondleiding op de airport, waar vandaag juist een klein privé vliegtuigje opstijgt en gaan het Hwange National Parkbezoeken.
Bush Camp
Deze twee hogere klassen gaan vandaag met hun schoolmeester en schooljuffrouw (en Marjo en ik) op kamp. Zij logeren vier dagen in het bush camp van de Painted Dog Conservation, dat in de protected area tussen het bezoekerscentrum en ons tijdelijk verblijf ligt. We zijn nu hier op hun school om ze op te halen voor een korte educatieve onderbreking van het gebruikelijke programma. De weg er naar toe is op zich al een enerverende trip voor de kids. Het vliegtuigje op de piepkleine airport opstijgt, maakt diepe indruk. Maar dat ook de groepen bavianen langs de weg en in de bomen voor zoveel opwinding zorgen, had ik niet verwacht. Ze zijn echt niet zo vertrouwd met het wildlife in de bush, als ik verwachtte. Olifanten, antilopen, vogels kennen ze kennelijk niet of nauwelijks in de omgeving waar ze opgroeien. Een leerzame schoolreisje dus. Wat opvalt is dat de leraar, die tevens de auto bestuurt, regelmatig langs de weg stil staat en in het Engels uitleg geeft over wat er allemaal in de ‘grote wereld’ buiten hun dorp te zien is. Hij vertelt iets over het het gedrag van de dieren, die ze zien en vraagt of iemand weet wat er op de waarschuwingsborden langs de weg te lezen is. Er wordt braaf een vinger opgestoken, die spelt: Painted Dogs drive slowly. Het bush camp zelf is uitgerust met een voetbalveldje, een eetzaal en een groot aantal rondavels, met twee of drie echte eenpersoons-bedden met een matras. Very basic, maar beduidend meer dan ze thuis gewend zijn, waar ze samen met broers en zusjes op een matje de grond slapen.
game drive met de bushcamp kids
De hoofdschotel van het dagprogramma is een bezoek aan het Hwange National Park. Uitgerust met een potlood en een schriftje, waar allerlei opdrachten staan, beleven ze de dag van hun leven. Alle dieren, die in het park voorkomen worden in het Engels en in hun streektaal vermeld. Voor het eerst in hun leven komen ze oog in oog met giraffen, bushbokken, krokodillen en vogels, waarvan ze de namen leren. In hun schriftjes moeten zij de dieren aankruisen, die ze gezien hebben en een tekening maken van het dier dat de meeste indruk maakt. In veel gevallen blijkt dat de krokodil, die opvallend natuurgetrouw en heel herkenbaar nagetekend wordt. De verrekijker van Marjo gaat van hand tot hand. De kids zijn gefascineerd door de foto’s op onze digitale camera’s. Op een picknick plaats komt de citroenlimonade en de koekjes uit de koelbox. Zij vermaken zich kostelijk met de bavianen die op een paar meter afstand rondspringen. Op de weg terug naar het bushkamp wordt er gezongen. Een koor van welluidende kinderstemmen klinkt opgewekt over de wijde savanne. Jongens- en meisjesstemmen wisselen elkaar harmonieus af. Een bijzondere ervaring voor ons, waarin we ons voor even opgenomen voelen in het echte leven van de bush kids in Zimbabwe.
Kingdom Hotel en Victoria Falls
Op de laatste dag van ons verblijf in Zimbabwe, had Ron van der A, voorzitter van de Nederlandse Stichting Painted Dog Conservation, in het Kingdom Resort een ontmoeting belegd met de andere gasten, die het PDC een warm hart toedragen. Een zeer geanimeerd gezelschap, met wie wij kennis konden maken.
Ik had mijn zwembroek niet bij me, maar met het oog op het bordje aan de rand van de waterpartij, dat melding maakt van de aanwezigheid van kleine krokodillen, werd ik niet verleid om een duik te nemen in de wateren rondom dit koninkrijk.
Op een steenworp afstand bevinden zich de wereldberoemde Victoria Watervallen, een natuurverschijnsel dat zijn weerga in dit deel van Afrika niet kent. Deze bevinden zich precies op de grens tussen Zimbabwe en Zambia. Over De Victoria brug die de Zambezi-rivier overspant – een staaltje ingenieurstechniek uit 1904 van de eerste orde – wandelen we Zambia in en uit.
Het laatste hoogtepunt – het staartje van onze reis, dat we met recht een paited-dog-pluim-staart kunnen noemen – is het 1,7 kilometer brede watergordijn van de waterval, dat met donderend geraas de diepte instort. Hiermee sluiten we tien onvergetelijke dagen in Zimbabwe af. Met dank aan Ron en de organisatie van PDC.
Bavianen in het Kingdom
Never a dull moment in Africa. Het staartje van ons verblijf in het Kingdom Resort blijkt op het laatste moment nog een wel heel spannende verrassing in petto te hebben. Marjo is al naar het het ontbijt en roept om, voor ik ook naar het ontbijt ga, de schuifdeuren naar het terras te sluiten, want er lopen bavianen rond in de tuin. Nietsvermoedend werk in alle rust nog even door aan de laatste blogaflevering van onze Zimbabwe-reis. Plotseling hoor ik dingen achter mijn rug op de grond kapot vallen. Een levensgrote baviaan is geluidloos de kamer komen binnengeslopen, om te kijken of er wat te eetbaars te halen valt. Het dier plundert het tafeltje waar het koffiezetapparaat staat, springt op het bed en rommelt wat in de openstaande koffer. Mister Baboon maakt er binnen een paar minuten een beestenboel van. Ik vlucht met een geweldige adrenalinestoot het terras op. Probeer het beest de kamer uit te krijgen. Doodgemoedereerd wandelt hij de kamer uit en springt met iets geels over de balustrade. No harm done. Tijdens het ontbijt hoort Marjo mijn wildlife story aan ?, en kom ik enigszins weer bij mijn positieven.
Overweldigend!