op weg naar het Krugerpark
Het is één week vóór de Krugerreis. Volgende week is het zondag 2 januari 2011. Deze week houden wij ons bezig met de laatste voorbereidingen koffers pakken, paspoorten klaarleggen en dergelijke. Aanstaande zondag zijn Marjo en ik al op weg naar het zuiden van Afrika. Wanneer alles volgens plan verloopt vertrekt op 1 januari de Boeing 737 om 15.00 vanaf Schiphol voor onze Krugerreis. We zullen om 20.30 uur in Cairo, Egypte, aankomen. Na een korte tussenstop vertrekken we om 23.30 uur en komen vervolgens om 08.15 uur in Johannesburg aan, waar de Krugerreis dan echt kan beginnen.
Over een week om deze tijd zijn we naar alle waarschijnlijkheid al op onze eerste Zuid-Afrika locatie aangekomen. Voor de eerste nacht is Protea Hotel Kruger Gate. Het is een behoorlijk jaloersmakende accommodatie vlak bij een van de in totaal 8 toegangspoorten tot het Krugerpark. Deze toegangspoort ligt het dichtst bij een van de grootste kampen, Camp Skukuza. Het hotel heet, naar goed safari-gebruik een ‘lodge’ te zijn en ligt aan de oever van de rivier de Sabie in Mpumalanga. Vanaf de terrassen zou je tijdens de maaltijden getuige te kunnen zijn van nonchalant langs flanerende olifanten, waarbij je ondertussen onverwacht verrast kunt worden door rondstruinende brutale apen!!! Dat wordt dus vast een ontbijt met meer dan alleen maar een zacht gekookt eitje.
Mijn verdere voorbereiding bestaat nu voornamelijk uit het inpakken van koffers en het aftellen van de dagen. Zuid-Afrika wordt ook geassocieerd met Apartheid, een woord dat in het Zuid-Afrikaans hetzelfde klinkt als in het Nederlands. Dat wijst op een ongemakkelijke en schrijnende verbinding tussen de twee landen.
Zuid-Afrika met gemengde gevoelens
Bij een bezoek aan Zuid-Afrika kun je, mijns inziens, niet om de roerige politieke geschiedenis van Zuid-Afrika heen. De turbulente tijden van de apartheidspolitiek van het land is lange tijd wereldnieuws geweest. Daarom ben ik begonnen in de autobiografie van Nelson Mandela: De lange weg naar de vrijheid. Het is een aangrijpend persoonlijk relaas over het leven van Mandela, over zijn traditioneel Afrikaanse jeugd, zijn loopbaan als advocaat en zijn roeping tot verzetsstrijder tegen de onrechtvaardige discriminatie van de zwarte inheemse bevolking tijdens het apartheidsregime onder Verwoerd en later onder P.W. Botha. In het boek verhaalt hij openhartig over zijn worsteling met zijn geweten en zijn voortdurende twijfel over het gebruik van geweld voor de vrijheidsstrijd en in hoeverre het noodzakelijk en moreel toelaatbaar is om een rechtvaardige maatschappij voor de inheemse Afrikaanse zwarte burger met geweld af te dwingen. De schrijnende verhalen over zijn gevangenisperiode op Robben eiland zijn ronduit mensonterend, zij vormen voor ‘buitenstaanders’ tegelijk een bizarre achtergrond waarmee de strijd tegen het apartheidsregime begrijpelijk wordt. Aan deze onwaarschijnlijk mens-onterende en moraal-ondermijnende omstandigheden alleen al ontleent mijns inziens deze strijd voor de vrijheid haar rechtvaardiging.
In volgende filmpje geeft Labi Siffre op niet mis te verstane wijze uitdrukking aan deze strijd om evenwaardigheid.
Krugerpark
Wij zitten de hele maand januari in het Krugerpark en blijven zo goed als de hele maand binnen het park. Dit is op zich al een bijzondere ervaring. Graag had ik ook nog door de overige delen van Zuid Afrika gereisd en onder meer Kaap de Goede Hoop, de Tafelberg, Port Elizabeth en Robben eiland bij Kaapstad bezocht. Dat staat nog even op eenlijstje voor later. Mijn broer heeft dat in de voorgaande jaren samen met zijn vrouw Liesbeth uitgebreid gedaan. De confrontatie met de apartheidscultuur is hem niet goed bevallen. Nu gaat hij uitsluitend voor de dieren. Voor de ‘brood’nodige boodschappen zullen eens per week een supermarkt bezoeken net buiten het park. De ervaring dat apartheid en discriminatie, hoewel wettelijk afgeschaft, hier en daar nog voorkomt vanuit een soort misplaatst ‘gewoonterecht’ was voor Marjo de voornaamste reden om zich niet te veel in de ‘blanke’ gebieden op te houden. De spanningen, de ‘stands’verschillen en de daarmee samengaande verschillen tussen rijkdom en armoede zullen ongetwijfeld nog merkbaar zijn. Hoewel ik ook benieuwd ben of we hier mee geconfronteerd worden en hoe we hiermee om kunnen gaan, ondernemen we uiteindelijk deze reis om te genieten van de nog ongerepte natuur. Voor mij is het een eerste kennismaking met The African Wildlife.
safari
Het woord ‘safari‘ associeer ik voornamelijk met tropenhelmen en Engelse Lords in korte broek, die met een dubbellloopsgeweer om de schouder door het savannegras paraderen met in hun gevolg een aantal inheemse dragers, die de dappere heren buiten het gevaar en binnen de comfort-zone houden. Ik zie de ‘dappere’ heren, in mijn verbeelding, aan de bar van hun besloten club met een glas whiskey in de rechter hand en een dikke sigaar in de linker, opscheppen met stoere verhalen over geschoten wild. Aan de wanden van hun rooksalon prijken de trofeeën in de vorm van opgezette neushoornkoppen en de vloeren wordt ontsierd door luipaardhuiden. Die moeten dienen als bewijs van hun ‘onvoorstelbare’ moed. Ik herinner mij vooral dat ‘safari’ gewoon een Arabische woord is voor reizen en daar kan ik dan wél in mee gaan……op safari dus………….