Van ( heel erg ) oudsher is de zevende dag een rustdag, daar maak ik vandaag gebruik van. Marjo is gewoon gaan marcheren op de dag des Heeren. Ik blijf een dagje binnen het kamp om wat te stoeien met de camera en de computer. Ondertussen verdampt het pre-paid tegoed bij Vodafone om deze website on-line met berichten te voeden, in een razend tempo. Nu zal ik ook nog iets meer vertellen, over de Afrikaanse ‘familie’ van Liesbeth en Marjo en over Elina, waarover in een vorige blogaflevering al melding gemaakt is. Marjo en Liesbeth ontmoetten Elina, een Afrikaanse vrouw van in de 40, voor de eerste keer op Mooiplaas, een plek in het park net buiten restcamp Mopani.
Mooiplaas doet haar naam eer aan en is in werkelijkheid werkelijk een mooie plek. Hier zijn, zoals overal elders in het Krugerpark, grote waterputten gebouwd. Het waterreservoir erin wordt op peil gehouden door windmolens, die het grondwater oppompen. Ze dienen om dieren in droge tijden van drinkwater te voorzien. Aanvankelijk waren ze nog geen meter hoog, maar omdat er zebra’s en andere dieren in verdronken zijn ze hoger gemaakt. Nu kunnen er alleen nog maar olifantenslurven bij het water. Het is weliswaar een relatief ‘kleine’ ingreep in de natuur, maar met directe en op de lange termijn ongewenste en onvoorziene gevolgen. Niet alleen vielen er door de te lage putten slachtoffers, maar nu zijn de talloze hoge drinkputten hoogst waarschijnlijk ook de oorzaak van de huidige enorme olifantenpopulatie, omdat zo alleen olifanten grote droge periodes kunnen overleven. Een proportioneel te grote olifantenpopulatie brengt echter schade aan de vegetatie, met een grote kaalslag en dode bomen tot gevolg.
Een natuurlijk evenwicht wordt door goed-bedoelende mensenhanden snel verstoord!
Elina beheert de camping van Mopani en is een alleen staande moeder van 4 kinderen van verschillende ‘onbekende’ vaders. De kinderen zijn ondertussen 18, 19, 22, en 26 jaar. Marjo en Liesbeth zijn ongeveer 5 jaar geleden begonnen met een schoolopleiding voor deze kinderen mede te financieren. Nu helpen zij Elina met het (af)bouwen van haar huis. De oudste dochter heeft inmiddels ook 3 kleine kinderen, waarvan de vaders niet ( meer ) in beeld zijn. Het afgelopen jaar is er een één-kamer woninkje voor haar en haar 3 kinderen gerealiseerd. Dit jaar wordt het dak van het huis van Elina afgebouwd. Door de financiële steun hebben zij het huis binnen 3 jaar af kunnen bouwen, waar anderen minimaal 10 jaar voor nodig hebben.
Gisteren waren we op bezoek bij Elina in haar ambtswoning bij de camping van Mopani. Vrijgevig en vol trots presenteerde zij ons de lokale lekkernij uit een grote doos vol met gedroogde Mopani-rupsen. Zij dienen als snack of tussendoortje, zoals bij ons chips. Daarbij worden deze behoorlijk (pink)grote, kleurrijke rupsen de kop afgetrokken en leeggeknepen, om ze van hun ingewanden te ontdoen waarna ze in de zon te drogen worden gelegd. Wij werden door Elina vriendelijk uitgenodigd royaal in de doos met lekkernijen te tasten, maar we konden niet anders dan haar gulle aanbod beleefd, doch resoluut, afslaan. Immers: wat de boer niet kent………….
Afro-salon “Elina”
Bij gebrek aan een kapperssalon in de nabije omgeving wilde Elina mijn haardos wel onder handen te nemen. Het werd te warm onder mijn schedeldak in de Afrikaanse zon. Na 20 minuten braaf en stil op een stoeltje in haar tuintje gezeten te hebben kon ik in een stukje van een gebroken spiegel zien hoe keurig ze had huisgehouden op mijn hoofd. Ik zag er fris geknipt uit en het was weer aangenaam koel rond mijn korte koppie. Ondertussen vertelde zij andere verhalen, dan mijn kapper in Breda. Zij vertelde dat het hek om haar huisje onlangs verstevigd moest worden met schrikdraad, omdat steeds eenzelfde ‘ondeugende’ olifant regelmatig door het tuinhekje heen banjerde om haar groentetuintje nogal grof te bewerken. Heel wat anders dan de poes van de buren, die onaangekondigd haar behoefte doet in het rozenperkje! Verder vertelde ze dat een klein meisje dat op bezoek was, haar handje door het hek had gestoken om een ‘hondje’ te aaien. Het was een hyena!!! Het dier had haar handje eraf gebeten! Heftig!!! Erg heftig!!! Een steek van een wesp is ook vervelend, maar dit is echt wel andere koek.
Na mijn knipbeurt, met ‘smeuïge’ verhalen uit de buurt, verzamelde Elina mijn grijze lokken zorgvuldig in een plastic tasje. Wat ze er mee doet mag Joost weten, mogelijk krijgt Marjo volgend jaar een mooi gebreid mutsje van Elina. Marjo heeft altijd geluk!