Kruger grenst aan Mozambique
Waar het Kruger grenst aan Mozambique is een van die gebieden, die weinig bezocht worden in het Krugerpark. Vanuit Mopani nemen we de meest oostelijke route van het Krugerpark. Kruger grenst aan Mozambique langs de S106 , de weg die bij de Shinwedzi rivier overgaat in de S50. We volgen gravelroad S106 naar het noorden, parallel lopend aan een bergketen, die de natuurlijke grens vormt met Mozambique. We vervolgen S 106 en laten de linker afslag, de Tropic of Capricorn Loop – S 143 – links liggen. Een paar kilometer verder bereiken we uitkijkpunt Shibavatsengele. Na een klim van zo’n 500 meter strekt er voor ons in het laagland een gebied uit dat, qua weidsheid, zijn weerga niet kent. Op deze hoogte is zelfs de langzaam glooiende kromming van de wereldbol zichtbaar. Grootser heb ik het uitzicht nog niet gezien in het Krugerpark. Kilometers savannes strekken zich naar het westen voor ons uit. In de verte wordt de lucht zo ijl dat de hemel naadloos in de aarde lijkt over te gaan. Waar de hemel de aarde raakt en samenvloeien tot één geheel, daar bevindt zich – wordt gezegd – het paradijs. En eerlijk gezegd, dat is ook waar we ons – naar ons gevoel – momenteel heel dichtbij bevinden …
We vervolgen de S106 ongeveer 20 
km verderop naar Grootvlei Dam. Het water staat hier nu laag en er zijn geen dieren op dit moment, maar we bevinden ons opnieuw in een fantastische natuurlijk decor, met een majestueuze bergketen op de achtergrond. Het Kruger grenst aan Mozambique door middel van die bergketen, die Zuid-Afrika van Mozambique scheidt. We moeten over een smal dammetje rijden om dit plaatje bij Grootvlei Dam te maken. Het weggetje is zo smal dat het geen enkele tegenligger toelaat. Het is een prachtige regio voor bird watchers tot aan kamp Shingwedzi toe. Ook de natuurliefhebber komt hier aan zijn trekken, er heerst een weldadige rust. Wanneer we om de enorme waterplas heen rijden komen we weer uit op een smal pad, waar we de enige auto voor ons zien, die we deze rit tegenkomen. Tegelijk zien ook de eerste olifant op hetzelfde pad aan komen wandelen. Vóór het tot een confrontatie komt tussen de olifant en de auto voor ons, zwenkt het dier af van zijn pad. Als een echte heer in het verkeer lijkt hij zijn tegenligger vrij baan te willen geven.
lonely bull Krugerpark
Afgezien van deze lonely bull en heel veel vogels hebben we geen andere dieren op deze route gezien. De familiegroepen worden geleid door een oudere koe. Deze olifant koeien vormen met hun nakomelingen altijd enorme kuddes, die gezamenlijk optrekken. Ze leven in een matriarchale hiërarchie. Olifantenstieren blijven in de familiegroep totdat ze geslachtsrijp zijn. Jonge bullen van tussen de 10 en 12 blijven rond die kudde hangen, zonder er zich in te mengen. Naarmate ze ouder worden zonderen ze zich meer en meer af, aanvankelijk nog in gezelschap van een oudere, zelfstandige olifant-stier, later zijn ze alleen. Die alleen levende olifant wordt een lonely bull genoemd. Deze olifanten bullen leiden over het algemeen een zelfstandig bestaan, tot een of meerdere koeien hen, door middel van hun geuren en geluiden uitnodigen, voor een kortstondige amoureuze ontmoeting. Vaak wordt er tussen enkele olifant-stieren eerst nog een heftige strijd geleverd over wie voor het nageslacht verantwoordelijk is.
Bowkers kop
Op de terugweg naar Mopani, stoppen we enkele kilometers vóór het kamp bij Bowkerskop. Hier staan een paar olifantbullen te drinken aan een kunstmatig aangelegde drinkplaats. Een windmolen pompt het grondwater op een ecologisch verantwoorde manier op, waarmee het waterpeil in de put ook in de droge perioden op niveau. Zo te zien aan het korte, natte uiteinde van de slurf, moeten de dieren diep in de drinkbak duiken. Ook hierin staat het waterpeil kennelijk laag. Nog een paar kilometer naar het Mopani kamp en dan zit onze tour door het park erop voor vandaag. De rit die we gemaakt hebben wijkt een beetje af van de gebaande asfaltbanen, die de meeste bezoekers geneigd zijn te gebruiken. Deze tour van 60 km ligt buiten het gebruikelijk drukker bezocht deel van Kruger. Onderweg hebben we weinig dieren in het vizier gehad. Het natuurschoon weegt ruimschoots tegen dat gemis op. Vooral daar waar het Kruger grenst aan Mozambique is er voor de verwende natuur- en de vogelliefhebber veel moois te zien en te horen. Je moet dan wel af en toe van de ‘gebaande paden’ af durven wijken.Het is nu zondag. Marjo knapt een uiltje – zelfs in zijn slaap is hij dus nog met dieren bezig – ik neem voor vandaag in deze blogaflevering afscheid vanaf ons zonnige terras bij huisje 94 in het Mopani kamp.