Vandaag brengen we een bezoek aan Lake Panic bird hide. Gisteren was de blog nogal vroeg in de middag de lucht in gegaan, maar tijdens resterende deel van die dag viel ons echter ook al een kleine panic-event ten deel. Hierbij daarom ook nog een relaas van gisteren. Tijdens de tour van Marjo, Fred en Femke werd er, verrassend genoeg, een ‘speelse’ maar toch onverhoedse aanval op de auto ingezet door een klein olifantje. Een kleine jumbo-attack! De auto stond stil. Geheel tegen elke verwachting in ziet de kleine druktemaker het voertuig aan voor een speeltje van Bart Smit en oefent alvast op het voertuig om een grote sterke olifant te zijn. Voor de inmiddels door de wol geverfde Krugergangers bleef de schade beperkt tot een memorabel moment. Femke, alert als altijd in animal affairs, heeft een en ander op de film vast kunnen leggen.
Even later bleek een flinke tak op de weg in werkelijkheid een ferme python van zo’n 5 meter lengte, die zonder enige verdere ophef over de weg schuifelde. De zinsbegoocheling komt op het conto van de toeschouwers: vermoeidheid of tropenkolder? Al met al begint het hier echt op een ware Hof van Eeden te lijken, waarbij zelfs de duivel in zijn bijbelse vermomming niet ontbreekt. Maar, wees gerust, we zijn op onze hoede, er is geen enkele reden om ons te laten verleiden en ons daarmee voor een tweede keer uit het paradijs te laten verdreven.
Inmiddels weten we ook, ongetwijfeld tot grote vreugde van de erven Hermans, wat er in het struikgewas ruist. Vanuit het riet aan de oever van de Sabie-rivier in onze voortuin duikt……………..een nijlpaard op.
…er ruist een seekoei in het struikgewas
De seekoei van enorme afmetingen was voorzien van enkele ossepikkertjes. Voor mij steeds weer een raadselachtig en voorhistorisch dier, dat zowel onder water als op land in zijn element is. Ze schijnen ondanks hun logge voorkomen het toch behoorlijk op een draf te kunnen zetten. Je moet je echt uit de voeten maken, wanneer ze achter je aankomen. Ook schijnen ze, hun koddige voorkomen ten spijt, je echt niet zo vredelievend te verwelkomen op hun territorium. Je moet je daarom nooit tussen een nijlpaard en het water begeven of je ophouden tussen een moeder en haar jong. Dat is levensgevaarlijk. Van de andere kant doen er ook prachtige verhalen de ronde over vriendschappen tussen nijlpaarden en mensen. Zoals het fantastische maar waar gebeurde verhaal over het ventje Souaïbou uit Kameroen dat een hechte band met een baby-nijlpaard opbouwt en zelfs met zijn vriendjes op de rug van Africa, de naam van het nijlpaard, door de rivier vaart.
Op dit moment doet een ook nog clubje Hadeda ibissen in de tuin voor ons huis verwoede pogingen de show van het nijlpaard te stelen. Het kan niet op!
Op het eind van de middag heb ik me nog ongeveer 2 uur in ‘Lake Panic bird hide’ verstopt, een in het struweel verborgen ‘stille’ schuilplaats voor vogelliefhebber, op 5 km. afstand van het Skukuza kamp. Lake Panic bird hide: de naam doet het ergste vermoeden. Je wordt er geacht volkomen stil te zijn om de vaak broedende vogels in de omgeving van de bird hide niet te storen. Een tijdje op dezelfde plek blijven is een totaal andere manier van observeren, dan rondrijden door het Krugerpark. Er trekt een wereld aan verassende gebeurtenissen voorbij. Never a dull moment en je kunt er naar hartelust fotograferen en filmen.
Met een symfonie aan jungle-geluiden op de achtergrond heb ik genoten van de rust, de stilte en het tempo van de dierenwereld, die associaties met tijdloosheid en eeuwigheid opwekken. Lake Panic bird hide is een ont-stressende ervaring van de eerste orde, die ten behoeve van een gegarandeerde volksgezondheid in het ziekenfondspakket opgenomen zou moeten worden. Wanneer Marjo, Fred en Femke me op komen halen uit Lake Panic bird hide, rijden we nog even langs de golfbaan. Ja hoor, ook hier wordt gegolfd. Maar dan met op de green het bordje: Pas op gevaarlijke dieren! Het wemelt ervan.
Skukuza golfbaan
Er worden met grote regelmaat impala’s, giraffen maar ook olifanten, leeuwen en zelfs luipaarden op de golfbaan bij Skukuza gesignaleerd. Maar en dat is misschien geruststellend, geen cheetah’s, die zijn te schuw om zich op open terrein te wagen. Vandaag zijn er geen golfers op de baan. Wanneer ik een rondje maak om het meer heen, kruist mijn pad een wrattenzwijn. Even wennen is dat wel. Ongetwijfeld is op de Kruger golfbaan een extra groot aantal ‘local rules‘ van toepassing. Immers wat te doen wanneer er een olifant op de hole staat of mag je je bal zonder strafpunten oppakken van de green wanneer er een leeuw in de weg ligt. De baan ligt er prachtig bij in een natuurlijke en idyllische omgeving. Er ligt een groot meer tussen de golfcourses, waarin het wemelt van de nijlpaarden. Een levensechte krokodil die aan de waterkant in het zonnetje ligt, maakt de plek overigens eerder ‘natuurlijk’ dan ‘idyllisch’. ‘Natuurlijk’ dien je hier wel op te vatten als levensgevaarlijk. Dat is niet zonder reden, getuige het bericht in Mail on line – news over de golfer, die op de bodem van het meer in het golfpark van Skukuza op zoek was gegaan naar verloren golfballen. De man heeft daarbij zijn leven gelaten. Het slachtoffer was de zoon van Schalk en Lorretha van der Sandt, beiden sinds 1992 werkzaam als medewerkers van het Paul Kruger National Parc.
Marjo lijkt op het eind van onze vakantie enigszins overmoedig te worden. Op de golfbaan is hij behoorlijk grensverleggend bezig, maar dan niet met een golfclub. Hij gaat enige Steve Irwin-achtige ( lees: latent suïcidale ) neigingen vertonen. Hij liet zich door de verraderlijk inerte motoriek van een krokodil, die in de zon zich lag te warmen, misleiden en erger nog: uitdagen. Een bliksemsnelle reactie met opengesperde muil was voor hem voldoende om de onbetwistbare hegemonie van het ongetemde, brute monster onder ogen te zien. Al met al een paar dagen waarbij Lake Panic bird hide de veiligste plek bleek.
Marjo’s imitatie van Steve Irwin