Punda Maria
Punda Maria is anders dan de andere kampen; kleiner en eenvoudiger. Het heeft de sfeer van een echt bush camp. Maar is vaak te ver weg voor mensen, die ‘een dagje Kruger’ willen doen. Punda Maria ligt in het noordelijkste puntje van Zuid Afrika aan de grens met Zimbabwe en Mozambique. Hooggelegen en is het omringd door stevig oprijzende bergketens. Wanneer we aankomen is het 35 graden in de schaduw. Kleine schapenwolkjes drijven door de zacht blauwe lucht. Het geurt er sterk naar droge acacia bloesem en grote kolonies witte vlinders fladderen door het kamp. Het ‘circus’ uit het zuiden en de ‘zoo’ in het midden van het Krugerpark hebben we kilometers ver achter ons gelaten. De toegangspoort van Punda Maria geeft al aan dat het kamp opgenomen is in het park. Niks meters hoge hekken, niks wildroosters, slechts met een soort veredeld tuinhekje wordt het kamp ’s nachts afgesloten voor de rondsluipende panters, neushoorns, buffels en olifanten. Voorlopig is dit mijn favoriete kamp. We overwegen de overnachting in Satara om te boeken voor een extra nacht in dit paradijsje.
De eenvoudige huisjes zijn gebouwd als een soort rijtjeswoningen van 3 onder één ( rieten ) kap en bieden basic comfort. Alles is aanwezig voor de dagelijkse behoeften. De buitenkeuken is gemeenschappelijk, evenals de wasgelegenheid. Op een centrale plaats staan enkele braai’s voor gezamenlijk gebruik. Omdat het zo kleinschalig is worden onderlinge contacten vlot gemaakt. Het kamp heeft iets van een klein gemoedelijk dorpje, waar mensen met een zelfde belangstelling elkaar ontmoeten.
’s Avonds stelt een loslopende genet-kat zich tactisch op, vlak bij de braai, in afwachting of er iets overblijft van het geurige gebraad van de kampgasten. Anders dan in de andere kampen is er in Punda Maria meer sociale interactie tijdens het eten en het afwassen in de openbare keuken. Naast de huisjes is er ook een grote kampeergelegenheid in een lager gelegen deel van het kamp. Het gebied buiten het Punda Maria kamp is qua natuur rijker en gevarieerder dan elders. De vegetatie is niet meer hetzelfde als die van de savanne in het zuiden. Het is bosrijker. De natuur krijgt hier al iets van de regenwouden, die zich verder naar het noorden uitstrekken. De aarde is rood en klei-achtig, waardoor zij meer water vasthoudt en de begroeiing malser en groener is. De wegen slingeren zich smal door een glooiend landschap met in de nabije omgeving veel bergen, waarvan de meesten rond de vijfhonderd meter hoog zijn. De hellingen zijn getooid in eindeloze variaties groentinten en er staan opvallend meer baobabs tussen.Pafuri Baobab Hill
We passeren onderweg naar Pafuri Baobab Hill, waar een flink aantal van die woudreuzen hoog boven alles uit torenen. Door het struikgewas ritselt een koppeltje nyala antilopen, een elegant bewegend lichtbruin gestreept vrouwtje met in haar kielzog een grijsbruin harig mannetje met een bokkige motoriek. Een kudde buffels wil naar de andere kant het bos in. Enkele forse exemplaren stellen zich frontaal tegenover ons op, als wachters, terwijl de rest van de groep met een paar kalfjes achter hen door de weg oversteekt. Het valt me steeds op hoe sociaal buffels zijn. We naderen het drie-landen punt, waar Zuid Afrika, Mozambique en Zimbabwe samenkomen. Er komen politiewagens voorbij die patrouilleren in verband met illegale smokkel. Elke autonome staat heeft zo zijn eigen wetten en verordeningen, die nogal van elkaar kunnen verschillen. Het is hier, zoals op veel vergelijkbare grensgebieden in de wereld, altijd een beetje ‘rommelig’. Het wordt crook’s corner genoemd, het boeven hoekje.
Pafuri is een fraaie picknick-uitstap-plaats op ongeveer 50 km van Punda Maria af naar het noorden. Het heeft door haar specifieke regenwoud-achtige vegetatie een heel andere sfeer dan de andere uitstapplaatsen in het Krugerpark. Informatie borden vertellen uitgebreid over de befaamde archeologische opgravingen bij Thulemela. Deze regio heeft een rijke historie. Het is bekend dat er vanuit het Midden Oosten vanaf de 8ste eeuw belangrijke al handelsrouten langs de de oostkust van Afrika liepen. Via de Zambezi rivier in Mozambique werd er in die dagen goud en ivoor, vooral afkomstig van Zuid-Afrika, verhandeld.
Thumela Hill
In 1993 is hier het Goldfields Thulemela project opgezet door professionele bodemonderzoekers en Krugermedewerkers in samenwerking met plaatselijke gemeenschappen, die in stammenverband wonen. In het gebied waar de rivieren Sashe en Limpopo samenstromen, zijn unieke vondsten gedaan. Met toestemming van de huidige bewoners van dit gebied zijn begrafenisplaatsen van hun voorouders opgegraven en ritueel herbegraven. Zo ontstond een beeld van de maatschappelijke en sociale opbouw van een behoorlijk ontwikkelde samenleving tijdens de periode tussen 1550 en 1650 A.D. Dit was de periode van vóór de opkomst van Great Zimbabwe, een complexe cultuur met verschillende sociale klassen en een religieuze leider, de Khosi. Toen Vasco da Gama vanuit Portugal de kust van Mozambique in 1498 bereikte, trof hij verschillende Arabische handelsnederzettingen aan.
Great Zimbabwe
Deze Arabische handelsnederzettingen waren daar al meerdere eeuwen gevestigd in een min of meer vreedzame samenwerking met de lokale bevolking. De kustgebieden werden beheerst door verschillende lokale sultans. Het land kreeg pas de naam Mozambique bij de ontdekking door de Portugezen, die zich het rijke gebied als kolonie met geweld toe eigenden. Vanaf 1500 bouwde Portugal verschillende handelsposten en forten. Hieruit ontstonden langzaam grotere havens, die een belangrijke rol speelden op de handelsroutes naar India. De naam Mozambique werd eerst gegeven aan een klein eiland in de monding van de Mossuril-baai, maar werd steeds meer gebruikt als omschrijving voor de gehele Portugese kolonie in Oost-Afrika.
Op de terugweg naar Punda Maria stormt er plotseling een enorme buffel de weg over. Hij rent, even snel als hij uit de bosjes kwam, onbesuisd naar de overkant de bush in. Met een noodstop wordt een frontale aanrijding vermeden. Iets verder op viert een flinke olifantenbul op zijn gemak een privé feestje midden op de weg. Hij heeft er lol in kleine plasjes water van het asfalt op te slurpen, terwijl zich aan beide kanten een kleine file vormt van een vijftal auto’s. Wij staan vooraan, en wanneer Marjo aanstalten maakt om door te rijden, geeft hij luid trompetterend aan dat hij nog niet van plan is op te krassen. Hij viert in z’n eentje nog een kleine after party en dan verdwijnt hij onverstoorbaar het bos in.