Vanaf nu – het is 10 november 2012, neemt Liesbeth voor de nodige verslaglegging vanuit het Krugerpark de pen over van Hennie, die met Wiet, Herman en Suus, in Phalaborwa samen het vliegtuig genomen hebben naar Holland. Hun Zuid-Afrika vakantie zit er alweer op. Het is sneller gegaan dan ze dachten.

Het afscheid vandaag bij het vliegveld van Phalaborwa was wel een beetje emotioneel, met name voor de beide broers Wiet en Marjo. Zolang samen op pad was al sinds hun jeugd – al sinds zo’n 50 jaar geleden – niet meer voorgekomen. Nadat we Hennie, Wiet, Herman en Suus op het vliegveld van Phalaborwa hadden afgezet en uitgebreid afscheid hadden genomen hebben we het 8-persoonsbusje omgewisseld voor een kleiner exemplaar, groot genoeg voor ons tweeën. Tijdens het boodschappen doen in Phalaborwa was het opvallend stil in de stad , echt zondagrust……. met erg weinig mensen op pad…….. en dat was nu des te opvallender nu we weer met ons tweetjes waren.

Op de terugweg naar Mopani zien we maar liefst vier groepen olifanten met kleintjes en verschillende groepen impala’s, niet erg spectaculair ( althans voor doorgewinterde Krugergangers, red. ) maar toch erg mooi. Daarna drie jonge leeuwinnen op de weg! Geweldig! Zij liggen graag op het asfalt omdat dat warmer is dan de natte zandgrond. Later krijgen we zeven hyena’s in het vizier; eerst drie, vervolgens twee jonge pups, die de weg over staken en daarna nog twee jongen in hun nest. Vervolgens vier hoornraven, verschillende zadelbek ooievaars, waterbokken, buffels en veel schildpadden.

Ook schildpadden houden niet van een te drassige grond, ze zakken daar namelijk te gemakkelijk in weg met hun korte pootjes. Ze gaan toch al ‘slow motion’ en met een stroef over de grond schuivend buikschild valt hun gang al helemaal vlug stil.  Omdat het veel heeft geregend de laatste tijd kiezen ze net als de leeuwen voor het asfalt, maar dan voor een andere reden; daar komen ze namelijk beter op vooruit. Zo komen ze ook voor ons beter en eerder in beeld. Deze soort heeft een prachtig gevlekt schild en vanwege die fraaie tekening worden ze ‘luipaard-schildpad’ genoemd. Wellicht ten overvloede, maar het moge duidelijk zijn dat deze naam niet verwijst naar hun snelheid of hun brute killersinstinct. Ondanks dat ze in de Zuid-Afrikaanse wildernis thuis zijn en tussen de wilde dieren leven, verschillen de luipaard-schilpadden  qua karakter niet veel van hun Hollandse neef Stoffel, het schildpad met zijn gemoedelijk maar enigszins suffige imago uit zo populaire Fabeltjeskrant van de jaren -60.

Veel gezien dus  tevreden terug op weg naar huis. Om klokslag zes uur waren we thuis. Wel weer even wennen om met z’n tweetjes te zijn. Winderig, maar om het vakantiegevoel te bewaren willen wel buiten op het terras eten… Het is allemaal gelukt, maar de gezelligheid en het gekibbel van zes man missen we wel natuurlijk…