bedel hyena
Gisterenavond zijn we na het eten nog even in de vallende duisternis langs het buitenhek van kamp Satara gaan wandelen. Het was een aangenaam warme avond. Ieder avond zit hier een hyena puppy geduldig en met een aandoenlijk koppie te wachten op lekkere hapjes en versnaperingen. Die worden hem van over de omheining toegeworpen. Half afgekloven botten, vleesresten en andere smakelijke overblijfselen van de in Zuid-Afrika zo populaire ‘braai-party’, worden hier eenvoudig door kampeerders over het hek gemikt. Daar is ooit iemand mee begonnen. Zodra het diertje aan het hek verschijnt, voelen veel campinggasten zich geroepen de ‘dierenvriend’ uit te hangen. De kampleiding is daar natuurlijk niet blij mee, maar dat zal het beestje een zorg zijn. Het is voor deze jonge hyena is het een gemakkelijke snack, waar hij niet voor op jacht hoeft. Hoewel volwassen hyena’s eruit zien als grote honden, vormen ze een aparte biologische familie. Hyena’s zijn waarschijnlijk het meest verwant aan families van de onderorde: katachtigen. Soms worden hyena’s ook verward met wilde honden, die ook wel hyenahonden genoemd worden. Als ze jong zijn zien ze er altijd vertederend uit, later worden het gevreesde roofdieren, die ( half) groot wild niet uit de weg gaan.
‘N’wanetsi uitklimpunt
De volgende dag gaan we op weg naar ‘N’wanetsi uitklimpunt‘, een afgelegen plaats midden in de jungle met een schitterend uitzicht. Het is er vaak erg rustig. Deze plek is onder meer bijzonder vanwege geologische kenmerken: rotsen van roodkleurig rioliet worden doorsneden met oranje-achtige lagen granofier, maar ook het uitzicht mag er zijn.
N’wanetsi is vanwege haar rotsachtige structuur een buitengewoon geschikte broedplaats voor talloze kleurrijke hagedissoorten. Zij voelen zich hier onder stenen en tussen rotsen goed thuis. De stenen houden de dagwarmte van de zon goed vast. In de diepte doorsnijdt de N’wanetsi-rivier het rotsmassief.
Jacana op een seekoei
Op enkele kilometers afstand ligt de Sweni-hide, een afgelegen en afgeschermde schuilplaats waar de S37 samenkomt met de Sweni rivier, ongeveer 5 km van N’wanetsi Picnic Site. Hier kun je stil op de uitkijk gaan zitten met je verrekijker of fototoestel. Hier is een tak van de rivier zo goed als tot stilstand gekomen. Het wateroppervlak is nagenoeg verdwenen onder het welig tierende kroost en ander groen. We zitten er stil te spieden. Gesnuif en soms wel heel luidruchtig geknor van nijlpaarden is het enige dat de aangename rust en stilte prettig verstoord. Er liggen, net onder de waterspiegel, zeker tien tot twaalf tiental kolossen van nijlpaarden. Af en toe komt er een reusachtige rug of een enorme kop met twee kleine oortjes boven het water uit. Hun neusgaten spuiten als de Trevi-fonteinen van Rome. Ik wacht met mijn camera geduldig tot de inerte beesten in beweging komen voor een spectaculair plaatje. Het blijft helaas bij een gapende bek. Wanneer ik een fraaie foto van een jacana op een kop van een ‘seekoei’ heb geschoten is Marjo daar erg enthousiast over. Een zeldzaam plaatje, volgens hem.
Jacana op de neus van een ‘seekoei’
Beide uitkijklocaties zijn paradijsachtig. Hier heerst het tempo van de eeuwigheid. De tijd lijkt een abstract begrip en lijkt er niet meer toe te doen. Nijlpaarden, ook seekoei of rivierperd genoemd, dragen daar, met hun pre-historisch voorkomen, in belangrijke mate aan bij. Het verstilde rotsmassief bij N’wanetsi lijkt een decor uit oertijd..
Op de terugweg krijg ik achter in de auto een acute aanval van het nog niet officieel wetenschappelijk in kaart gebrachte TMI-syndroom = Too Much Information. Zoiets als een overbelaste digitale geheugenkaart. Het wordt bij mij gekenmerkt door een rustig genietend ‘afwezig’ zijn. Hierbij boet ik helaas in aan sympathisch inlevingsvermogen voor mijn gids en beminde broeder. Met name zijn niet aflatend enthousiasmerend commentaar en voortdurende uitleg over wat ik moet zien of juist niet wordt me af en toe even te veel. Overigens kunnen wij het, ondanks ons verschillende wijze van genieten, nog steeds goed met elkaar vinden. Dit ter geruststelling van de achtergebleven familieleden in Holland