Gisteren zijn we via Pretoriuskop naar Hazyview gereden. Een leuke tocht buiten het Krugerpark, waar we weer ander stukje Afrika te zien kregen. Hazyview – letterlijk heiig uitzicht – is een kleine plattelandsgemeenschap in Mpumalanga en staat bekend vanwege zijn talrijke bananenplantages. Het wordt zowel door Zuid-Afrikaners als door buitenlandse toeristen graag bezocht vanwege een schitterend vergezicht in de omgeving van Hazyview. Het staat bekend onder de poëtische naam ‘Gods Window’. In Hazyview zelf zijn we na een lange zoektocht eindelijk in een internetcafé beland, waar een heel vriendelijke jongen met engelengeduld ons heeft geholpen om alle opgespaarde berichten in één keer te versturen. Aanvankelijk ging het traag en moeizaam, maar het lukte en dát is wat telt. Om de digitale snelweg op te kunnen moet je vaak buiten het Kruger zijn, vandaar onze Hazyview trip. Gelukkig kan ik nu eindelijk jullie op de hoogte brengen van onze avonturen en deze uitgebreide verslagen van onze laatste Kruger-dagen de lucht in sturen.
In de avond hadden we een nightdrive vanuit Skukuza. Om acht uur is het hier al heel donker en aanvankelijk dachten we niet veel te zien, maar niets bleek minder waar. We zagen al snel drie leeuwinnen, die op jacht waren. Zij omcirkelden een groep impala’s. Of die het levend eraf hebben gebracht, hebben we niet afgewacht want zo’n rooftocht vraagt veel tijd rovende strategie bij leeuwinnen. Er zijn in deze tijd van het jaar al veel jongen – de geboorte explosie is begonnen – en daar hebben ze veel belangstelling voor. We hebben een hele tijd naar dit gedrag gekeken. Marjo vindt het heel interessant, maar ik ben blij dat ik geen kill gezien heb!
Verder zagen we maar liefst vier keer een uil, drie maal een gevlekte uil en ook een arenduil. Dat is de grootste en sterkste Afrikaanse uil met lange oorpluimen, een dikke kop, een zeer massieve bouw en een luide roep die klinkt als oehoe… oehoe… Hij wordt zo genoemd omdat hij erg groot is, net als een arend.
civetkat
Uilen zijn net als katten nachtdieren, die in de duisternis actief worden en op jacht gaan. Tot drie maal toe spotten we een genetkat en dat is heel bijzonder. Een genetkat laat zich niet zo gemakkelijk zien. We zien in het nachtelijk duister ook een civetkat rondsluipen, bekend van de muskusgeur, die in parfum verwerkt wordt. De geur van muskus wordt omschreven als dierlijk, aards en houtachtig, maar het doet wonderlijk genoeg ook het denken aan de geur van een babyhuidje. Echte muskus – afkomstig van de mannelijke exemplaren van een Aziatische hertensoort – is zeer kostbaar. Bij de civetkat denk je niet aan deze verleidelijke geur, het dier heeft eerder iets onheilspellends. Het zijn echte roofdieren. Bepaald niet van het soort dat je thuis graag op de bank wilt hebben liggen. De ruige losse vacht is grijsachtig van kleur met een zwarte streep van de kop tot het puntje van de staart. Een beetje een panter-achtige vacht. Ze komen weliswaar voor in Kruger, maar ze laten zich net als de genetkat slechts zelden zien. Het is een solitair levend nachtdier – tamelijk agressief ook – zelfs in het nest kunnen de jongen zich agressief tegenover elkaar gedragen. Civetkatten zijn alleseters, die hun vleesmaaltijd aanvullen met fruit, eieren, vis en insecten.
Na ook nog een hyena en een zadeldekjakhals in het vizier te hebben gekregen, hadden we al met al een zeer geslaagde trip. Overigens hebben we toch al niet te klagen met tot drie keer toe jachtluipaarden op ons pad naar Lower Sabie, de enorme krokodillen bij Sunsetdam, de grote aantallen nijlpaarden – ruim 20 en vaak actief – en het meest fascinerend natuurlijk de groep badende olifanten daar. Verder ook nog een drinkende giraf gezien met van die onhandig gespreide voorpoten…
duikertje
De volgende dag, na ons Hazyview uitstapje, zijn we op weg naar de Transport dam en Asfaal. Het is het bewolkt en gelukkig niet al té warm. Een mooie rit over droge goed begaanbare wegen. Weer veel impala’s met jongen gezien, het Afrikaanse equivalent voor jonge eendjes en lammetjes. Het is immers voorjaar. Verder twee neushoorns, een aantal giraffen, enkele waterbokken, veel zebra’s, kudu’s, steenbokjes en twee maal een duikerantilope, dat is bijzonder. Deze bijzonder gracieuze antilope behoort tot een van de zes ondersoorten van de familie der antilopen. Verder ook nog een ijsvogel en natuurlijk ontbraken de gebruikelijke watervogels niet. En, jawel hoor, weer twee leeuwen op de weg! Tenslotte, op de weg van Afsaal naar Rinosterpan zagen we een prachtige volwassen panter heel dicht bij de weg pontificaal op een heuvel liggen! Panters houden graag vanuit de hoogte hun jachtterrein in de gaten, ze bivakkeren daarom ook vaak in bomen op de loer naar nietsvermoedende prooi.
Toen we hier afgelopen dinsdag in kamp Skukuza aankwamen in ons bekende huisje zagen we tot onze verbazing, dat er bij verschillende buurhuisjes de koelkast ontbrak?! Vreemd……wat moet je hier zonder koelkast?
Grace, onze hulp en ‘huiscongiërge’ verwittigde ons dat zij uit voorzorg de koelkast binnen gezet had .Was dat niet een beetje overdreven? Wij draaien, uit ervaring wijs geworden, de koelkast altijd met de voorkant naar de wand, zodat de deur niet open kan. Een noodmaatregel tegen ‘brutale apen’. Brutaal of slim, het is maar hoe je het bekijkt. We gaven dit gisteren nog als advies aan onze nieuwe buren.
Vanochtend om een uur of zes trok er een heus roversgilde rond met enorme bavianen als roverhoofdmannen aan kop. We hoorden ze al bij de buren rommelen en zagen ze met brood en ander voedsel de boom in vluchten of het dak op. Toen ik plotseling iets hoorde schuiven, dacht ik dat deze onverlaten op ons terras met de tafel bezig waren. Maar ze hadden het op de koelkast gemunt. Twee bavianen trekken de kast strategisch van de muur af om de deur te kunnen openen. Ik wist niet wat ik zag……. een baviaan op het muurtje en de koelkast naar voren… en de deur al open… ongelofelijk! Over intelligentie bij dieren gesproken! We waren net op tijd. Misschien toch overwegen om ook de koelkast binnen te zetten?
De volgende dag, na een nacht met veel onweer en regen, bleef de regen aanhouden…wat doe je dan? Lezen en een beetje mailen. Ik heb weer een poging gewaagd om berichten te versturen – zonder succes. In de middag zijn we toch de slippery roads op gegaan, echt de ‘ongebaande paden’ op.
Veel wild is er vandaag niet te bespeuren. Dieren in het wild houden zich bij regen meestal gedeisd en trekken zich dan als op commando terug in de bush. Toch krijgen we wel weer een een enorme olifantstier voor ons op het pad en plotseling in een soort verdieping, een drassige kuil, midden op de weg een neushoorn, die niet van plan was een stap voor of achteruit te zetten. Dat was dus wachten geblazen totdat zijne majesteit aanstalten wilde maken om ons de ruimte geven. Aan de andere kant van die kuil in de weg stond ook een auto al minstens een ‘eeuwigheid’ te wachten. Je bent op vakantie en je wilt vooruit, dus teruggaan is geen optie..! Zo gaat dat wanneer je veel vrije tijd hebt! Een human-rhino conflict in mini formaat, dat Marjo oploste door even kort doch luidruchtig zijn gaspedaal in te trappen om mr. Rhino duidelijk te maken dat hij in de weg stond. Het is en blijft natuurlijk wel zijn habitat en niet het onze. Wij zijn gasten die op bezoek zijn bij deze robuuste bushbewoners. Uiteindelijk ging de neushoorn toch welwillend opzij.
Voor de nodige proviand moesten we opnieuw naar Hazyview. Daar hebben we ook boodschappen gedaan voor ons ‘pleeggezin’. In Cork, waar het gezin woont, was alleen Zakan, ’n meisje van negen, thuis. Iedereen was naar de crèche. Raisa is vier jaar geworden en nam daar afscheid, omdat ze volgend jaar naar de ‘echte’ school gaat. Op de crèche was het een hele happening met luid roepende kinderen. Ze overstemden elkaar luid schreeuwend aandacht vragend om te vertellen hoe ze heetten, hoe oud ze waren en dat de school in Cork staat. Allemaal in perfect Engels. Het was een klein gebouwtje tjokvol met moeders en heel veel kinderen.
goliathreiger
Na het tweede bezoek aan Hazyview loopt onze reis nu echt op een eindje. Via de Salitjeroad naar de Mlondozi dam voor onze laatste open lucht lunch in het park. Onderweg zien we enorme kuddes met heel veel olifanten, echt tientallen. We beschouwen het als een afscheidsgeschenk. Ook nog een aantal neushoorns en veel buffels, gnoes, zebra’s, giraffen. Vervolgens worden we onverwacht getrakteerd op een prachtige groep hoog springende impala’s. Dat is een schitterend gezicht, zeker wanneer de jonge generatie hun acrobatische vaardigheden aan het oefenen zijn. Die razend wendbare motoriek is de sleutel tot hun overlevingskansen in de jungle. Even later krijgen we nog een paar stoeiende kleuterwrattenzwijntjes in het vizier. Aandoenlijk. Het is echt voorjaar, net als in Holland de pasgeboren lammetjes in de wei. Maar dan anders. Aan vogels zien we onder andere zadelbekooievaars, secretarisvogels, struisvogels, aalscholvers, een slangenhalsvogel, die zijn naam dank aan zijn gracieus beweeglijke lange nek en een goliathreiger. Deze laatste heeft onder de reigers het meest imponerende postuur, zoals de bijbelse reus Goliath.
Deze laatste dag was ook weer erg geslaagd. Morgen gaan we op weg naar Johannesburg en dan terug naar huis.
Bij ons vertrek uit Skukuza richting O.R. Tambo airport was het bewolkt en regenachtig. Onderweg zouden we overigens nog drie heel erge onweersbuien krijgen. Dat was dus een afscheid met veel hemeltranen………………….. Bij Malalanegate werden we uitgeleide gedaan door drie leeuwen, verschillende kuddes olifanten en twee neushoorns.
Al met al heel veel olifanten dus…
Ten afscheid van ons verblijf in het Kruger bliezen ze met hun lange snuit al onze reisverhalen uit
en toonden ons terstond… hun geweldig indrukwekkende k….
