Kamp Mopani Krugerpark – Na vier nachten in kamp Satara zijn we verkast naar kamp Mopani, een rustkamp dat bijna 120 km noordelijker gelegen is. Dat het gras bij de buren altijd groener lijkt, blijkt hier feitelijk het geval. Het is hier echt ( ietsje ) groener dan in het zuiden. Kamp Mopani zelf ligt midden tussen het groen met veel struikgewas en hoge bomen, daar wordt natuurlijk veel gesproeid. De schaduwen van de bomen daarvan zijn een natuurlijke zonwering voor het lagere groen, dat daardoor niet zo snel uitdroogt. In de brede rivierbeddingen buiten het kamp stroomt dikwijls nog wel een beekje water, daarmee ziet het er meteen een stuk minder troosteloos uit. Het meeste water wordt namelijk aangevoerd vanuit de noordelijk gelegen gebieden. Hoe verder naar het zuiden des te minder er van dat kostbaar vocht overblijft. Door de droogte wagen sommige dieren zich wat dichterbij de ‘bewoonde wereld’. Knobbelzwijnen zien we nu vaak vlak langs de asfaltweg grazen, waar door de ochtenddauw soms nog wat groen te vinden is. Last van de auto’s hebben ze niet, die meestal toch wel vaart minderen. Uiteindelijk kom je hier niet om weer vlug thuis te zijn!
Kamp Mopani Krugerpark – Onderweg zien we grote dorstige kuddes met buffels rondtrekken op zoek zijn naar drinkwater. Veel kuddedieren zijn trekdieren, die met de wisseling van de seizoenen lange afstanden afleggen om op grazige weiden te foerageren. Bekend in dit verband is de trek van de wildebeesten of gnoes. Samen met zebra’s volgen 1000den gnoes jaarlijks de regens van de Masai Mara in Kenia naar de Serengeti in Tanzania op zoek naar vers gras. De buffels vinden hier of daar nog wel een waterpoeltje, maar ze moeten dat dan wel met z’n allen delen. Gelukkig zijn het erg sociale dieren en lossen zij het ‘drankprobleem’ in Kruger gezamenlijk op.
Giraffen en nijlpaarden – kameelperde en seekoeie op z’n Afrikaans – leven in niet zo’n groot kuddeverband als trekdieren. Nijlpaarden zijn territoriumdieren die op een vaste stek wonen, zoals ik al in de vorige blogaflevering schreef. De mannetjes beschermen hun gebied tegen vooral mannelijke indringers, die rivalen voor hen zijn bij de voortplanting. Juist dit aangeboren gedrag maakt ze ook kwetsbaar voor droge perioden. In Kruger zijn hier en daar kunstmatige platte betonnen drinkplaatsen aangelegd om in perioden van ernstige droogten de eerste dorst te lessen. Deze drinkbakken zijn te ondiep voor nijlpaarden. Wanneer ze te diep zouden zijn kunnen andere dieren weer verdrinken. Zo vraagt iedere menselijke ( lees: kunstmatige ) ingreep een afweging van belang om het natuurlijke evenwicht niet te zeer te verstoren. De drinkplaatsen zijn – voor het geoefende oog – goed zichtbaar, nu het groen eromheen zo goed als verdwenen is. Het zijn voor de fervente wildlive-spotters in ieder geval plaatsen om een tijdje bij stil te staan, er komt namelijk in de loop van de dag veel wild op af.
Kamp Mopani Krugerpark
Kamp Mopani Krugerpark – Al met al komen we als wildlife-spotters goed aan onze trekken. Safari-gangers worden vaak ‘gek’ gemaakt met het idee je in ieder geval de BIG FIVE gezien moet. En dat dan ook allemaal nog op die ene dag dat het park bezocht wordt. De parkrangers die de safari-ritten tijdens dagtochten begeleiden, slagen daar vaak ook nog in. Zij houden elkaar via radio of mobile telefoon op de hoogte van wat ze waar zien. Daarbij gaat het dan om de olifant, buffel, leeuw, panter en neushoorn. Dit zijn de dieren die het meest lastig te bejagen zijn en waarvan de trofee – in de dagen dat jagen nog voor ‘sportief’ doorging – het meeste aanzien genoot. De publieke opinie is daarover drastisch van mening veranderd, sinds het Cecil-incident, waarbij een bekende Afrikaanse leeuw doodgeschoten werd tijdens een ‘plezier-jacht’ en dat wereldwijd grote verontwaardiging veroorzaakte. Wij krijgen ze deze dagen alle vijf in het vizier, maar het is onzin te beweren dat je niets gezien hebt, als je deze coryfeeën niet gespot hebt. Het Krugerpark heeft veel meer te bieden dan slechts 5 levensgevaarlijke roofdieren. Leeuwen in ’t wild blijven natuurlijk tot de verbeelding spreken, hoewel panters en jachtluipaarden juist omdat ze zich zo verborgen houden, zeker zo intrigerend zijn.
Kamp Mopani Krugerpark – Overigens lijkt de hype rond Cecil enigszins getemperd, maar op internet zijn er nog legio websites over te vinden. Er is zelfs een Wikipedia-pagina aan gewijd. En er wordt gesproken over het Cecil-effect, dat is de reactie van veel wildlife-jagers, die afzien van een vakantietripje naar Afrika met een geladen geweer in de bagage; ze zijn bang geworden voor de reputatieschade. Dat is dan weer goed voor de leeuwenpopulatie. Ook zijn er berichten over de goede kanten van het incident. In Amerika en Frankrijk zijn er namelijk wetten aangenomen, die het gemakkelijker maken om jagers, die over de schreef gaan, te bestraffen. Anders dan vaak gedacht wordt bestaat er vooral in Zuid-Afrika, maar ook in veel andere Afrikaanse landen de mogelijkheid om in legale jacht voor veel geld op wild te schieten. Er gaan miljoenen dollars in om en als het om ( veel ) geld gaat werkt de moraal meestal traag of helemaal niet.
Kamp Mopani Krugerpark – Zoals iedere keer wanneer Marjo en Liesbeth naar het Krugerpark gaan, worden ook nu weer bevriende ‘locals’ bezocht. Ik heb daar al eerder over geschreven in een voorafgaande blog. Marjo en Liesbeth ondersteunen deze werknemers van het Krugerpark waar ze kunnen, financieel of met kleding. Dit keer hebben we een extra verrassing in petto voor Flora. Zij werkt onder meer in kamp Mopani. We spreken met haar af bij haar dochter Constance, die ondertussen een fraaie woning buiten het Krugerpark bewoont.
Kamp Mopani Krugerpark – Ik heb een belofte in te lossen, die ik in februari 2012 aan de bloglezers gedaan heb. Vanaf die tijd zijn er namelijk via Google advertenties op de YouTube filmpjes gekomen en plaatst Google op elke nieuw gepubliceerde blogpagina een advertentie. Dat levert, bij iedere keer dat een lezer op zo’n advertentie klikt, een paar cent op. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk heeft dat wel wat opgeleverd. Alles bij elkaar is dat opgelopen tot ongeveer 6.500 eurocenten, dat is ongeveer 1.000 rand. Nu had ik indertijd beloofd met dat geld mee te werken aan de projecten, die Marjo en Liesbeth opzetten voor vrienden en bekenden, die zij in het Krugerpark ontmoet hebben. Belofte maakt schuld, dus we hadden ons voorgenomen die 1.000 rand naar Flora te brengen. Haar dochter onthaalde ons hartelijk in haar nieuw gebouwde huis. En Flora was er erg blij mee, ze kon het goed gebruiken. Met dank aan alle enthousiaste blogvolgers en fervente advertentieklikkers.
