Deze Krugersite/weblog is een – meestentijds – real-time verslag vanuit het Kruger National Park in Zuid-Afrika en een afgeleide van de oorspronkelijke blog: Ongebaande paden. Deze Ongebaande paden-blog is aanvankelijk de digitale snelweg opgegaan om familie en vrienden op de hoogte te houden van onze eerste Krugerreis. Al snel bleek de site door een groot internationaal publiek gevonden te worden. In 2016 is besloten om de ‘Ongebaande Paden site’ te ‘professionaliseren’ en om te zetten in een Krugersite, dat resulteerde in deze ‘Krugerpark-Afrika-Wildlife site’. Ondertussen blijven de verhalen op de Krugersite wel getekend door een persoonlijke invalshoek. De inhoud van de blog wordt bepaald door berichten uit het Krugerpark, uit Afrika en over wildlife wereldwijd. De aanleiding van de verhalen komt veelal voort uit reizen die mijn broer Marjo Hoedemaker en ik samen of afzonderlijk maken. Wij delen een interesse in reizen-buiten-de-gebaande-paden. Naast informatie over onze reizen zult u op deze Krugersite informatie over onderwerpen tegenkomen, die gerelateerd zijn aan dieren, zoals dierenparken, bedreigde diersoorten en natuurbehoud, diergedrag in het algemeen en beschrijvingen van afzonderlijke dieren in het bijzonder.
Zelf heb ik het Krugerpark voor het eerst in januari 2011 bezocht. Gedurende die hele maand hebben Marjo en ik op drie verschillende locaties in het wildpark gelogeerd. Voor mij was die eerste ‘wildlife experience’ onvergetelijk en indrukwekkend.
Daarbij kon ik mij met een gerust hart op mijn broer verlaten. Hij is al sinds jaar en dag een trouw bezoeker van het park en is daar ondertussen een welkome en graag geziene gast. Hij kent veel rangers en medewerkers van het park persoonlijk en weet de weg van Crocodile Bridge in het zuiden tot Punda Maria in het hoge noorden – zonder navigatie – te vinden. Inmiddels is hij gepensioneerd en nog actief als senior advisor van het Dierenpark Amersfoort, waar hij nog steeds woont en op 8 juli 2011 zijn 50-jarig jubileum vierde.
Daarnaast is Marjo namens de European Association of Zoos and Aquaria, kortweg EAZA, mentor voor verschillende Oost-Europese dierentuinen, die graag lid willen worden van de Europese Dierentuin Associatie. Hierover treft u ook informatie aan op deze site, evenals over Marjo’s activiteiten in Sri Lanka, die betrekking hebben op de lokale human-elephant-conflicten aldaar.
Henny met de camera ‘op jacht’ foto Femke Roos
Zelf ben ik 35 jaar fysiotherapeut en praktijkhouder in Dorst bij Breda geweest. Dat is overigens een geheel andere tak van ‘sport’. De link is dat ‘veranderen van lokatie’ met bewegen en in beweging zijn/blijven van doen heeft, veranderen van lokatie houdt ook een veranderen van gezichtspunt, van perspectief in. Fysieke activiteit vraagt ook om mentale activiteiten. In die zin ondersteunt fysiek welzijn ook de mentale gezondheid.
Het boeiende van wildlife is, dat dieren in hun natuurlijke omgeving ongekunsteld, ‘vrij’ en op een natuurlijke manier bewegen en moeten bewegen – om te overleven. De omgeving en – in de menselijke situatie – de cultuur hebben invloed op leven-in-beweging.
Afrika heeft al sinds mijn jeugd mijn belangstelling. Eind jaren -80 werd ik in de gelegenheid gesteld om ruim twee jaar als fysiotherapeut mee te werken aan het opzetten van een lokaal revalidatiecentrum op de rand van de woestijn in het dorpje Ma-anna vlak bij Qena in Egypte. Dit centrum ligt 70 km ten noorden van Luxor in het zuiden van Egypte: het El Hakim Comprehensive Centre for the Disabled. Door dit ontwikkelingswerk ontwikkelde ik tevens mijn interesse in andere culturen. Als vriend ben ik betrokken bij het revalidatiecentrum centrum Centre Simama in Kisangani in de Democratische Republiek Congo en ondersteun ik het centrum aldaar.
Marjo bezocht samen met zijn vrouw Liesbeth het Krugerpark voor het eerst tijdens een reis door Zuid-Afrika in 1998.
Dat drie daags bezoek legde het zaad dat in de jaren daarna wortel schoot. Het volgende jaar verbleven zij enige dagen langer in het Krugerpark. Het jaar daarop nog langer… en zo voort… en zo voort… totdat die ervaringen uitgroeiden tot een jaarlijks terugkerende winterbestemming zoals Hollands trekvogels naar het zuiden van Afrika.
De laatste tien jaar bestaat vakantie voor hem uit een uitgebreid bezoek aan het Krugerpark. Ieder jaar op 1 januari stapt Marjo in het vliegtuig naar Johannesburg om van daar uit linea recta naar de Paul Kruger Gate enkele tientallen kilometers voor het Restcamp Skukuza te rijden. Een prachtige trip door de laaglanden van Zuid-Afrika. Dan duikt hij een maand lang onder in de wildernis van Zuid Afrika. Het park dat hij nu al meer dan 20 keer bezocht heeft is een soort tweede thuis voor hem geworden.
Hij kent er de paden en de achteraf paadjes, de plaatsen waar het wildlife samenkomt om te drinken en de mooiste ‘uitklimplekke’ om te picknicken. Mooiplaas tussen Mopani en Tsendze Camps is zijn favoriete plek op de savanne. Het is een drinkplaats voor olifanten, zebra’s en buffels. Hij heeft goede contacten met meerdere rangers met wie hij zich onderhoudt over de plaatselijke wildstand, die over de jaren sterk kan wisselen. In de tussentijd is hij samen met Liesbeth bevriend geraakt met verschillende dienstverleners van het park, sympathieke en hartelijke mensen van de locale bevolking. Sommigen van hen help hij met de bouw van een degelijke woning.
Geen wonder toch dat ik direct volmondig ja zei toen hij in 2011 vroeg of ik voor een maand met hem mee wilde gaan omdat Liesbeth thuis zou blijven in het Dierenpark van Amersfoort? Vanaf die tijd ben ik begonnen om via de blog verslag te doen van zijn/onze belevenissen in het Krugerpark. Sinds zijn pensioen gerechtigde leeftijd heeft toert Marjo ook op andere tijden dan alleen januari rond in zijn ‘lustoord’. Dit jaar – 2012 – gaan we weer samen, van 2 tot 24 oktober. Waarvan het verslag op deze Krugersite gepubliceerd wordt.