We gaan op weg naar Muzandzeni uitklimplek. Rekening houdend met het weer van gisteren, hebben we vandaag enigszins onder voorbehoud de ongebaande paden opgezocht. Het afgelopen etmaal regende het gestaag met afwisselend zeer malse stortbuien, waarbij het zicht soms minder dan 30 meter was. Rivieren treden buiten hun oevers en veranderen daarbij in verraderlijke stroomversnellingen. Maar de natuur zit ook hier vol verrassingen. De zon schijnt vandaag vanaf de morgenstond en de temperatuur loopt al weer snel weer op tot 30 graden. Als een uitgedroogde spons zuigt de aarde het hemelwater op. De gravelroads blijken weer prima begaanbaar wanneer we ons op weg begeven naar Muzandzeni, een ‘uitklimplek‘ – zoals dat op z’n Zuid-Afrikaans heet – ruim 35 km. van Satara. De eerste wildife ontmoeting is met een giraffe, die als een getraind fotomodel voor ons de weg verspert. Ze kijkt vanuit de hoogte op ons neer en poseert charmant voor ons en-profile, waarna ze, elegant de savanne instappend, ons doodgemoedereerd laat passeren.
Vlak hierna worden we verrast door pa en ma struisvogel met zes kuikens. Vervolgens verspert een groepje zebra’s ons het pad.
Een jonge moeder met een zogend jochie – nog in pyama – laat zich gewillig op het ‘zebra-pad’ fotograferen.
Het blijkt een ‘vogeldag’ te worden met onder meer ijsvogeltjes, fraaie glansspreeuwen, neushoornvogels, waterdikkoppen. bijenetertjes, nijlganzen, kleurrijke Afrikaanse spechten en reuzenkwartels. In de kale takken van een alllllllang ‘overleden’ boom zit een verzameling vogels op aas te gieren. Er cirkelt daarbij een groot aantal van die aasgieren door de lucht. We vermoeden dat ze hun op hun beurt zitten te wachten voor een flink maal; er ligt ergens een karkas of er loopt een dier te strompelen op zijn laatste poten. Hier geldt wel erg letterlijk: de een zijn dood is de ander zijn brood!
Muzandzeni picnic spot is een kleine ‘uitklimplek’ waar je dus uit de auto mag stappen. Het ligt erg afgelegen van alle platgetreden paden, diep in het Krugerpark waar de S126 uitkomt op de S36. Ongeveer in het midden op de Orpen-Satara-road neem je een afslag, de S36, naar het zuiden. Het is een van de minder bezochte plaatsen centraal in het park. Alleen Hlangulene wordt waarschijnlijk nog minder opgezocht. Er staan een paar groene plastic stoeltjes rond een simpel tafeltje en er zijn toiletten, één voor dames apart! Tientallen jaren geleden heeft de Coca-Cola Company hier, in de vorm van een roodkleurige koelmachine met het welbekende logo uit de 50er jaren, onder een rieten dakje haar geurvlag geplant, als een stille getuige van ‘onze’ beschaving. De plek wordt verder gedecoreerd door een buffelschedel aan een boom met een schedel van een antilope met gewei eronder.
Het gewei van de antilopeschedel vertoont een bijzondere biologische ‘ontwikkeling’ in de vorm van aangroei van een nieuw levend, worm-achtig organisme, waarbij ik onwillekeurig moet denken: ‘Er is leven na de dood.’ In het midden van de platgestampte aarde lig een olifantenschedel te vergaan met daarnaast een deel van de daarbij behorende kaak. De omgeving is erg stil, bijna sereen en heeft door de ietwat macabere decoraties een onuitgesproken geheimzinnig sfeertje gekregen. Het uitzicht is magnifiek, maar het is vooral de verlatenheid – ver weg van alle drukte – die indruk maakt en die de plek een enorm gevoel van ruimte geeft, die niet overal elders in het Krugerpark ervaren kan worden. Op deze plaats treffen we ook nog een klein woninkje aan met een tuintje, waar tot onze grote verbazing een man en een vrouw lijken te wonen.
Muzandzeni Picnic Spot wordt beheerd door een Afrikaanse man met zijn vrouw. De man is bezig de laadbak van zijn oude pick-up . De vrouw, in een fel oranjekleurig shirt, staat bij een open vuur iets te koken. Zij houdt het eenvoudige huisje en het tuintje keurig bij. Het valt me op hoe schoon en netjes gestreken de kleren zijn, die ze dragen. Wij treffen hen daar zo samen aan, ver van de bewoonde wereld, omringd door overdonderend natuurschoon. Er staat een schutting rond hun tuin, die waarschijnlijk omvalt wanneer je er met twee kerels stevig tegenaan duwt. De omheining zou beschutting moeten bieden tegen buffels, luipaarden, leeuwen, neushoorns en olifanten, waaronder exemplaren tot 6 ton ( 6.000 kg.! ) Ze leven er zo te zien rustig en tevree. Ironisch genoeg zijn de genoemde dieren nog niet eens de ‘killers’ van het gevaarlijkste soort. Het Afrikaanse paar voelt zich kennelijk veilig genoeg; ze zijn natuurlijk wel opgegroeid met slangen en schorpioenen, maar toch…………..
Deze wildernis lokt met haar schitterende schijn van eenvoud en ongereptheid menig reiziger naar Afrika. Hij treft daar dan wel een natuurlijke situatie aan, maar te leven in die romantische wildernis lijkt me verre van ‘eenvoudig’. De natuur is hier, net als overal onverschillig en meedogenloos. De heersende wetten van de jungle zijn hard en onverbiddelijk, gebaseerd op overléven! Fascinerend hoe deze mensen hier kunnen leven.
Op de terugweg gunt moeder natuur ons een blik op het ‘voorspel’ van heer en mevrouw giraffe. Het blijkt vooralsnog een statisch gebeuren, waar de tijd voor genomen wordt. Het erotisch hoogtepunt schijnt zich binnen een fractie van enkele minuten af te spelen, volgens onze specialist op dit gebied. Guess who? Wanneer we merken dat onze observatie wederkerig is – de giraffen hebben ons in de gaten – , willen we niet dat onze aanwezigheid het potentieel vruchtbare ritueel verstoort. Omdat we niet de rest van ons leven als anticonceptiemiddel voor een lieftallig baby girafje willen doorgaan, wordt de motor gestart en verlaten we het verliefde koppeltje. Ondertussen, in aanloop op de ‘affaire’, laat de minnaar zich uitgebreid onder de snavels van ossepikkertjes behandelen. Met het commentaar van Fred erbij, is in het volgende filmpje te zien hoe zij toilet maken bij de giraffe.
Terug in onze rondavel kunnen we na de ontdekking van Muzandzeni tevreden vaststellen dat de dag na de-dag-van-de-omgevallen-boom een vruchtbare dag was, waarbij het ‘gevogel’ niet de lucht was.